Moved Permanently

-Bahman Nirumand; İranlı-Alman gazeteci ve yazardır. 18 Eylül 1936 tarihinde varlıklı bir memur ailesinin oğlu olarak Tahran'da dünyaya gelmiştir. Nirumand'ın amcası ikinci dünya savaşı öncesinde Berlin'de ki İran büyük elçiliğinde konsolos'tu. Nirumand'ı 14 yaşındayken ailesi liseyi okuması için Almanya'ya göndermiştir. Orada Waldorfschule'yi bitirir, lise bitirme sınavından sonra Münih, 

Tübingen ve Berlin Üniversitelerinde [Germanistik, Felsefe ve İranioloji] tahsili yapmıştır.
Tahsilinden sonra İran'a dönerek bir yandan Tahran Üniversitesinde karşılaştırmalı Edebiyat Bilimlerinde doçent , bir yandan da yazar ve gazeteci olarak çalışmaktadır. 

-Sosyal medyada yayınlanan,  benimde dikkatimi çeken bu yazıyı sizlerle paylaşmak istedim. Bahman Nirumand'ın yazdıklarını her insanın okuması gerekir. "Benim adım Bahman Nirumand. İranlı bir gazeteci-yazarım" diye sözlerine başlayan Nirumand ;"Şah'ın devrilmesinde aktif rol oynayanlardanım.

Ve aynı zamanda mollaların, demokrasi ve özgürlük getireceğine inanan milyonlarca solcu, demokrat , liberal ve milliyetçi insandan biriyim. Evet, Humeyni yeryüzünde cenneti vaat etti bize. Demokrasi gelecek, kimse fikirleri ve siyasal görüşleri yüzünden tutuklanmayacak, işkence yapılmayacak, kadınlara eşit haklar verilecek, giyim serbest olacaktı."

-"Her şey 14 Ocak 1979 tarihinde değişti. Şah, İran'ı terk etti. Ardından İran tarihinin en büyük yürüyüşü Tahran'da yapıldı. Sansür , yasak yoktu, istediğimiz gibi bağırıyorduk. Ertesi gün gazetede, bir hırsızın genç mollalar tarafından yakalanıp, adına "İslam Mahkemesi" denilen bir mahalli heyet tarafından 35 kamçı cezasına çarptırıldığı haberini okuduk. Haberi ciddiye almadık; "Üç beş sapsızın işi" dedik. Bu arada bira-şarap fabrikalarının yakılması, sinemaların tahrip edilip filmlerin sokaklara atılması gibi olayların üzerinde hiç durmadık. "Ufak tefek şeylerin" tolumun demokrasi ve ulusal bağımsızlık yolundaki çabaları etkilemesini istemiyorduk."

-"Biz bunları söylerken, mollalar tarafından, kadın ve erkeklerin yan yana yüzemeyecekleri; okullarda aynı sınıflarda olamayacakları; birlikte spor yapamayacakları gibi kararlar ardı ardına alınmaya başlandı." Müslüman kadınların yanında kötü kadınların yeri yoktur" denilerek kadınlara örtünme zorunluluğu getirildi. Özellikle üniversitelerde bu yüzden çatışmalar çıktı.

Bu çatışmalardan rahatsız olduk; kadın sorununun güncelleşip ön plana geçmesinini istemiyorduk! peçesiz, başörtüsüz sokağa çıkan kadınlar artık açıkça, gözümüzün önünde dövülüyordu. Bazı kadınların yüzüne kezzap atılıyordu. Biz ise hala büyük laflar ediyorduk; bu tür olayları devrimin kaçınılmaz sancıları olarak görüp umursamıyorduk "ittifak" , " Eylem Birliği" gibi terimlerin peşinden koşup duruyorduk."

-"Humeyni; "Bütün sorunlarımızın sebebi, cemiyetimizdeki ahlaksızlıklardır.
Bunların kökünü kazımalıyız" diyor; genç mollalar terör estiriyordu. Kitapevleri yağmalanıyor; gazete bayileri ateşe veriliyordu. Şiraz'da "İslam Mahkemesi"  eşcinsel ve kötü kadın olduğu gerekçesiyle dört kişiyi idam ediyordu. Benzer olay Tahran'da da gerçekleşiyordu. Şimdi düşünüyorum da ,insan zamanla her türlü aşağılanmaya alışıyor galiba. Hiç birini görmüyorduk; basma kalıp analizlerimizin doğru olduğuna o kadar inanıyorduk ki!.. Oysa toplum hızla değiştiriliyordu. Alınan her kararda "Tamam bu sonuncusu" diyorduk. Ama arkası hep geliyordu." [İranlı yazar: Bahman Nirumand'ın bu yazısı "Hür Dünyanın Diktatörlüğü" kitabından alınmıştır. Kaynakça: [siyasihaber4.org]