Türkiye’nin, uzun yıllardır bir güven bunalımı yaşadığını, kimsenin kimseye güvenmediğini, herkesin birbirleriyle çatıştığını, kavga ettiğini, terörün, şiddet olaylarının sürekli arttığını biliyoruz. Bu sadece bizde değil bütün dünyada olan ve insanları kaygılandıran bir durum. Gün geçmiyor ki toplumlar yeni bir terör şoku ile karşı karşıya gelmesin. Burada orada veya dünyanın herhangi bir ülkesinde masum insanlar terör olaylarının, şiddetin kurbanı olmasın.

Özellikle Türkiye'de artan şiddet olaylarının birinci nedeni ekonomi, itibarsızlık konusunda da ülkemizdeki işleyen siyaset. Siyasetçilerin biri gider diğere gelin, gelen gideni aratır. Halk arasında da konuşuluyor ya. Her gelen yıl geçen yılı aratıyor diye bir söz var. Hepiniz bunu biliyorsunuz.  Bu nedenle de cevabını zaten senelerdir bildiğimiz bir soruyu bugün bir kere daha kendimizden sormalıyız? Bilmek ve öğrenmek ayıp değildir. Soru çok basit, sizde sorun, muhakkak ki sizde aynı cevaplara ulaşacaksınız.

GFK gurubunun yaptığı bir araştırma sonucunda "En itibarsız meslekler hangileridir?" İlk sırayı siyasetçiler almıştır.
GFK gurubu 16 ülkede 15 bin 806 kişi ile yüz yüze görüşerek bir araştırma yapmış ve bu araştırmanın Türkiye ayağında da 16 ilde 1.300 kişinin görüşü alınmış. Ortaya çıkan sonuçlara göre toplumların en az güvendiği meslek gurupları;

1. Siyasetçiler         ( % 81 )
2. Pazarlamacılar    ( % 78 )
3. Reklamcılar         ( % 74 )
4. Gazeteciler          ( % 64 )
5. Sendikacılar         ( % 61 )
olarak belirlenmiş. Birçok haber kaynağında da aşağı yukarı aynı sıralamanın yapıldığını tespit edilmiş ve isteyende zaten kendi de yeterince kaynağa başvurabilir. Ama kesin olan şu ki dünyanın hemen hemen bütün ülkelerinde insanlar sözleşmiş gibi itibarsız meslekler konusunda birbirleriyle hemfikirler.

Peki, bu yukarıda sayılan 5 mesleğin ortak özelliği nedir?
Bu meslek guruplarının hepsi de demokrasinin en temel aktörleridir. Bu meslek erbapları halkı gerek kültürel, gerek ekonomik anlamda ve gerekse de siyaseten ve hukuken yönetirler. Bütün güç ve dolayısıyla toplumların kaderi onların elindedir. Toplumlar gelişir, yükselirse bunlar sayesinde gelişir ve yükselirler. Ancak ne var şu da bir gerçektir ki bütün dünyada olduğu gibi Türkiye’de her geçen gün işler kötüye gidiyor. Zenginler ile fakirler arasındaki gelir uçurumu giderek derinleşiyor. Haksızlık, hukuksuzluk, yolsuzluklar tavan yapıyor. Adalete olan güven her geçen gün azalıyor. İnsanlar birbirleriyle çatışıyor, şiddet, terör olayları giderek daha fazla kan dökülmesine neden oluyor. Eğitim sistemi çoktan iflas etti ve okullarımız içleri boşaltılmış, ezberci ama diplomalı gençlerden başka bir şey üretmiyor. Hal böyle olduğu içinde onca masrafla eğitilen insanlar aptallaşıyor, birbirleriyle anlaşamaz hale geliyor. Davranış bozuklukları, psikolojik bunalımlar giderek artan bir trend sergiliyor. Üstelik gidişatımız her gün biraz daha kötüleşiyor ve tünelin ucu zifiri karanlık. Biz bütün bunlara rağmen sebep sonuç ilişkileri kuramadığımız ve de işin kolayına kaçtığımız için kabahati hep “emperyalist” lerde ve “dış mihrak” larda arıyor ama sorunun “en itibarsız meslek erbapları” tarafından yönetiliyor olmamızdan kaynaklandığını göremiyoruz. Oysa onlarca yıllık atasözüdür: Her toplum layık olduğu gibi yönetilir.

Biz zannediyoruz ki demokrasi ütopyası bizi kurtaracak, düzlüğe çıkaracak? Oysa 65 yıldır demokrasiyle yönetiliyoruz. Ama hep yaşadığımız demokrasinin demokrasi olmadığını ve bir gün bambaşka, yeni daha modern, daha çağdaş bir demokrasinin geleceğini hayal ediyoruz. 65 yıl dile kolay, 65 yıldır demokrasi yalanlarıyla, demokratikleşme paketleriyle avutuluyor ve demokrasi “ha geldi ha gelecek” diye kandırılıyoruz, demokratikleşeceğiz diye enayi yerine konuluyoruz. Oysa lâfla peynir gemisi yürütenler pek ala gemilerini istedikleri gibi yürütüyorlar, malı da götürüyorlar. Halk neden yoksullaşıyor? Çünkü siyaset, medya, reklâmcılık ve ticaret sektörü malı götürüyor ama algı operasyonlarıyla gözleri köreltilen vatandaşlar birbirlerine düşürülüyor ve asıl soygunun farkına varamıyor.

Demokrasi halka ne veriyor? Eşitlik, refah, adalet mi veriyor? İnsanların barış, uzlaşma içinde yaşamasını mı sağlıyor? 
Demokrasilerde toplumsal üretimi kim yiyor?
Halkın % 99’luk masum, çalışan, üreten çoğunluğu mu yoksa % 1’lik “en itibarsız meslekler” in mensuplarının oluşturduğu “tüketen ve sömüren” mutlu azınlıklar mı?
İşte bütün mesele budur. Kuru kuru “olmak ya da olmamak” sorunu değil, “bilinçli bir vatandaş olup olmamak” sorunudur. Bu sorunun cevabını da akılcı bir şekilde veremiyorsanız o zaman da kaderinize boyu eğecek, layık olduğunuz gibi yönetileceksiniz demektir. 
Kaynak: Mustafa Atilla