Moved Permanently

Ekmeğinin derdinde olan kimi esnaf, yerel yönetimden ve mülki idareden destek ve anlayış bekliyor. Eşitlik ve tarafsızlık bekliyor. Biraz daha hoşgörü bekliyor.

     Önceki hafta, Vize’nin kimi köylerini dolaştım. Geçen hafta da, eski adı Midye olan Vize’nin tarihi şirin beldesi Kıyıköy’ü ziyaret ettim.

     Kıyıköy’ü, “bir gören, bir de görmeyen pişman” deseler de o söz, bir darb-ı meseldir.  Hiç şüphesiz ki, görmeyenler çok pişman olmalılar.

     Karadeniz’in batı kıyısında yer alan bu güzel kasaba, Kırklareli henüz Büyükşehir olamadığı için, Belediyesini muhafaza ediyor.

     Geçen dönem, Belediye Başkanlığı CHP’deymiş. Başkanın adı bazı akçalı işlere karışınca, görevinden alınmış. O da ilçeyi terk edip, Çorlu’ya yerleşmiş.

     Şimdiki Başkan Ahmet Bora, AKP’den seçilmiş ve az bir farkla Başkanlığı kazanmış. Seveni de var, sevmeyeni de. Ama, Kıyıköy halkı genellikle; “Başkanımız, çalışıyor. Önümüzdeki zaman diliminde, partisi iktidarda kalmaya devam ederse, kendisinden kalıcı hizmetler bekliyoruz.” diyorlar.

    Öncelikle bekledikleri, hemen sahile akıtılan fosseptiğin uzaklaştırılıp, sahilin pis kokudan ve mikroptan kurtarılması olarak ifade ediliyor.

                                           KİMİ ESNAF, ÇOK DERTLİ

      Kıyıköy, güzel bir sahil kasabası. Sokakları pek temiz. Esnaf, özellikle deniz sebebiyle kasaba dışından gelen vatandaşlar için, ürünlerini dükkanlarının önünde sergiliyor.

      Kasaba halkı, kahvehanelerin dışına konan sandalyelerde yazın keyfini çıkarırken, aralarında tatlı bir sohbete dalıyorlar. Adres soranlara, ayağa fırlayıp hemen yol gösteriyorlar.

     Dışarıdan gelenlerin ilk yaptıkları, limanda bir tur atmak oluyor. Çünkü, liman çok işlevli bir uğrak yeri.   Öncelikle halka açık plajı var, denize girilebiliyor. “Balık Hali” denilebilecek nitelikte, buzhanelere konulmuş balıkları var. Görülmeye değer bir limanı ve sıra sıra dizilmiş deniz araçları var.

      Daha da önemlisi, karnını doyurmak isteyenler için et ve özellikle Balık Lokantaları var.

      Sahili dolaşırken, tanıyanlar çıktı ve bir gölgeye çekilip, onlarla sohbet etme imkanım oldu.

      Ben, Kıyıköy’ün genel konumu hakkında bilgilenmeye çalışırken, limandaki lokanta sahibi esnaf dertlerini sıralamaya başladı.

      Anlattıklarını dikkatle dinledim. Devletin otoritesinin kimi esnafa teğet geçerken, kimilerinin ekmeğiyle oynayacak kadar katı ve sert olduğunu söylediler. Ve, çektikleri sıkıntıları bir bir anlattılar.

                                          BİR DOKUN, BİN AH DİNLE !

    Sahili dolaşırken, Efsane Restaurant, Liman Restaurant, Kuzey Restaurant ve Erkanın Yeri, ilk göze çarpan yemek yenebilecek yerlerdi. Ayrıca bir de Çay Ocağı gözüme çarptı. Ötekilerin adlarına bakamadım.

    Burada, kendisine işyeri açan esnaf, kurulum aşamasında Belediyeden hiçbir tepki almadıkları halde, ruhsat aşamasına gelindiğinde, yaptıkları onca masrafa rağmen, istediği ruhsatı alamamışlar.

     Şimdi de Belediye, “Ruhsatınız yok” diyerek, bütün bu işyerlerini bir bir mühürlemiş. Buraların, boşaltılmasını istiyor.

                                      ESNAF; “EŞİTLİK YOK” DİYOR

      İşyerleri mühürlenen esnaf, “Belediye, dolayısıyla Başkan herkese eşit davranmıyor. Kendi akraba ve yakınlarına ses çıkarmazken, öteki esnafın işyerlerini mühürlüyor.” diyerek, adeta burnundan soluyor.

     Esnaf somut örnek vererek; “Mesela, AKP Belde Başkanı’nın oğlu, sahil yolunun kapatıp lokantasını işlettiği halde, ona dokunulmuyor. Sahile baraka yaptığı ve tepeden denizin görünmesini engellediği halde, ona dokunulmuyor. Mahkeme kararına rağmen kaçak Kameriyesi var, ona dokunulmuyor. 2012 de yaptığı Kira Sözleşmesi hükümlerine aykırı hareket ediyor.”

     Esnaftan biri sözünü bitirmeden, öteki alıyor ve içini döküyor. Ayağa kalkan dertli vatandaş;  “Belediye Zabıta Amiri’nin babası, birinci derece sit alanında kalan tarlasının içine, kendine has bir mekan yaptığı halde, ona dokunulmadı. Bize gelince, sürekli ‘Sit Alanı’ gerekçesi öne sürülüyor. Biz, buraların tapusunu istemiyoruz. Sadece, geçici de olsa ekmeğimizi kazanmak istiyoruz.” diyor.

      Bu vatandaş sözünü bitirmeden, diğeri söze başlıyor. “Efendim, daha çok örnekler var.  Mesela, Atatürk Parkı’nın içinde, AKP Belde Başkanı’nın öteki oğlunun da işlettiği bir Restaurant  var. İhalesi, ‘içkisiz mekan’ olarak yapıldı. Ancak, iktidar gücünün desteğiyle, mekana  İçki Ruhsatı verildi. İşin ilginç yanı, bu içkili mekan, yakınındaki camiye tam 40 metre uzaklıkta.”

      Dertli vatandaşlar konuşurken, açık isimler de verdiler, ancak konuyu fazla dağıtmamak için yazmıyorum. Çünkü, vatandaşın kimliğinden ziyade, olayın oluş biçimi, sebebi ve topluma huzursuzluk veren tarafı önemliydi.

     İşin, başka bir ilginç yanı daha vardı. Belediye, bu esnafa şehir suyu vermiyordu. Esnaf, suyu çok zor temin ediyordu. Oysa, ruhsat konusu ihtilaflı olsa bile çevreye su verilmesi, halkın sağlığı için Belediyenin görevi ve mecburiyeti idi.

                   BELEDİYE BAŞKANI NE DİYOR? KAYMAKAM NE DİYOR?

      Telefonla görüştüğüm Belediye Başkanı, olayı kendi penceresinden anlattı. Başkanın sözlerinin “haklı” yanları vardı. Çünkü, bu bölge birinci derece sit alanıydı. Burada yapılanma mümkün değildi. Belediyenin buradaki mekanlara ruhsat vermesi de, bu sebeple mümkün değildi.

     Ne var ki, ekmek derdinde olan ve burada barakayı andıran basit mekanlar yapan bu esnafa “geçici ve şartlı ruhsat” verilebilir ve ellerinden birer “tahliye taahhüdü” pekala alınabilirdi.

     Böylece bu vatandaşlar geçimini sağlarken kazançlarının vergisini öder, Belediye de buradan bir gelir sağlayabilirdi.

     Bir çok yerde Belediyeler,  ana yol kenarlarına park eden araçlardan otopark parası alırken, Kıyıköy Belediyesi de, bu yolla bir gelir temin edebilirdi.

     Bunu yapmayan Belediyenin, partili yakınlara ayrıcalık yapması, hukuka ve vicdana aykırı olduğu gibi, toplumsal huzurun oluşmasına da aykırıydı.

     Buna karşın Belediye Başkanı Ahmet Bora’nın katı bir tutumun içinde olmadığını, buradaki esnafı mağdur etmemek için çıkış yolu aradığını ve meseleye iyi niyetle yaklaştığını gördüm.

    Daha sonra Vize Kaymakamı Barbaros Akbulak’la görüştüm. Kaymakam, Vize’ye geleli henüz 4 ay olduğunu, Kıyıköy’ü ziyaret ettiğini, konuyu iyi bildiğini, buranın birinci derece sit alanı olmasından ötürü sıkıntı yaşandığını anlattıktan sonra, meseleye olumlu yönden baktığını, ancak kanunları uygulamakla yükümlü olduğunu, buna rağmen hiç kimsenin mağdur olmasını istemediğini ifade etti.

     Kaymakam, sözlerinde samimiydi, çözüm arıyordu ve gerçekten iyi niyetliydi.

                                      O HALDE, NE YAPILABİLİR?

    Yaz mevsiminin henüz başında sayılabiliriz. Bu bölgede mevsim, Eylül ayı sonuna kadar devam ettiğine göre, önümüzde daha (3) ay var. Bu süre, buradaki esnaf için çok önemli bir zaman dilimi.

     Burada geçicide olsa, işyeri edinen ve bunun için hayli masraf yapan bu vatandaşlara son bir “mühlet” verilebilir. Mühürler kaldırılıp, onlardan yazılı birer taahhütname alınabilir ve Eylül ayı sonunda, bu iş tatlıya bağlanabilir.

     Devlet, sadece cezalandırıcı değil, öncelikle “korumacı” dır. Devleti yönetenler, bu korumayı ve böylelikle halkın huzurunu sağlayan kişilerdir.

     Kıyıköy Belediye Başkanı ile Vize Kaymakamı da, işte bunlardan ikisidir. Bunu yaparlarsa, vatandaşın hem takdirini, hem de duasını alırlar.

-----------------------------------

Yarın :   Kastro (Çamkoy) ve Laladere’de gördüklerim.