Moved Permanently

Türkiye'de gerçek şu; ortada ne bir parti ne onun siyasetçileri ne de onların güdümünde olan bir kamuoyunun önemi vardır. Zekalı siyasetçiler bunların hepsini bir araç gibi kullanarak yeri geldiğinde, işi bittiğinde kaldırıp atmaktadır.
Siyasilerin üstün zekalı olmasını ister misiniz? Veya, böyle bir siyasetçi varsa buna sevinmeli mi yoksa üzülmeli misiniz? Dürüst bir siyasetçi devlet politikasının olmadığı ülkede zeki bir siyasetçiye karşı başarılı olabilir mi sizce?

Bütün siyasetçiler zekidir, ama bazı siyasileri kabul edelim ki daha zekidir. Güçlü hafıza, karmaşık kavramları anlayabilecek muhakeme yeteneği, sorgulayan ve eleştirel bakan gözlem gücü, yüksek kişiliği ve ince espri anlayışı ile yaşıtlarının önünde olan bu siyasiler, ‘üstün zekalı’ olarak isimlendiriliyor. Eğer böyle bir siyasetçiye sahipseniz hem çok şanslı hem de büyük bir sorunla karşı karşıya olabilirsiniz. Zira üstün zekalı siyasetçinin hayatı hiç de kolay değil. Hele ki onlar için uygun parti imkanı ve politikası olmayan bir ülkede yaşıyorsanız.

Türkiye’de üstün zekalı, yetenekli bireylerin siyasetin dayanması gereken bilimsel yaklaşımların tespiti yanında, dünya uygulamaları çerçevesinde izlenecek politikaların belirlendiği bir milat oldu aslında. Ancak bir akademik siyaset okulunun olmadığı gibi siyasetçinin görüşleri, izlenecek strateji programları bir türlü uygulamaya konulamıyor.

Sadece iktidara gelen hangi parti olursa olsun kendine göre bir strateji uygulamaya çalışmaktadır. Siyaset, ülkemizde hep devlete karşı üstünlük kazanmıştır.Bir siyasetçinin siyasi çalışmaları, potansiyel üstün yetenekli siyasetçilerin sayısı göz önüne alındığında hayli yetersiz kalıyor. Bu konuda izlenecek strateji ve uygulama planı konusunda devletin attığı önemli bir adım yok. Konu siyaset olunca devletin yaptırım gücü de olmuyor. Yani devleti yöneten siyasiler her zaman kendilerini devletten üstünü olarak görmektedirler.

Türkiye’nin siyasi sisteminde, farklı zeka ve yetenekleriyle geliştirici değil, soyut bir ‘eşitlik’ ilkesi uğruna bütün yetenekleri eşitleyici bir anlayış egemendir. Üstün yeteneklilerin siyasi konusunda Enderun sistemi ile Cumhuriyet dönemi siyasi sistem modelleri arasında tek benzerlik her iki modelin de ‘beyin gücü’ yetiştirmeye odaklı olmasıdır. Siyasi sistem Cumhuriyet döneminde ‘farklılığın bedeli döngüsü’ zeka ve yetenekleri öldüren bir sarmala dönüşmüştür.

HEP BANA HEP BANA
Meclisi babasının çiftliği sanan, siyaseti kadrolu iş gören, milletin seçen, kendisinin seçilen olduğunu gözardı eden, "beni seçin size hizmet edeyim" deyip hizmetkarlığa soyunduğunu seçildikten sonra unutup asıla, yani kendisini seçene tepeden bakıp artistlik yapan, sonu gelmesi, köküne kibrit suyu dökülmesi, tedavülden kalkması gereken, ülkenin geri kalma sebeplerinden en başta gelen "hep bana hep bana" cı, torpilci, "hamili kart yakınımdır" cı, adama kayırmacı siyasetçidir derler işte bunlara.
Günlük hayatınızda bir vekille karşılaşırsanız, onun vekil sizin asıl, onun hizmete talip olan, sizin hizmet edilen, onun seçilen sizin seçen olduğunuzu hatırlatınız.
Doğada her zaman seçen üstündür... Türk parlementer sistemi hariç.
Mazlumu getirin bana parti liderlerinin tek secici olduğu sistemlerde kendi gitse yerine baskaşı gelse dahi gelenin ondan farkı olmayacağı siyasetçidir. Vekil adaylarını partinin en alt tabanı olan delegeler seçmedikce ha gelen ağam ha giden paşam bu değişmez.
 Kalın sağlıcakla