Ülkemin geleceğini, artık “çaresiz” gibi görüyorum. Ümitlerim, giderek tükeniyor.  Önceki bir yazımda, “Yetiş İşçi Partisi!” demiştim. Şimdi, bir kere daha haykırıyorum. “Çare, İşçi Partisi !”

     Türk Musikisi’ni, pek seviyorum. O sebeple, Besteci Yesari Asım Arsoy’u da. Yesari Asım Bey hüzzam makamındaki bir şarkısında; “Ümitlerim hep kırıldı, yarim artık gelmeyecek” diyor.

 2002 seçimlerinde, umut gibi görüp verdiğim Adalet ve Kalkınma Partisi yalnız benim değil, hemen herkesin umutlarını kırdı. Birçok yazımda belirttiğim gibi, buna rağmen üç dönemden beri iktidarda olmasının başka sebepleri var.    Bilinen o sebepleri, bu köşeyi izleyenler için de tekrar etmeyi gerekli bulmuyorum.

Yesari Asım Bey, bu hüzzam şarkıya şöyle devam ediyor. “Beni bir gün güldürmedi, elbet o da gülmeyecek.”

      Değerli okuyucularım; bu iktidar “yandaş ve yalaka”larından başka, kimin yüzünü güldürdü ki?

     Milletin yüzünü güldürmek bir yana, utanmayı yok sayıp, hırsızlık ve yolsuzluğu adeta “meşru” hale getirdi.

    Daha da önemlisi, bu güzel yurdumuz geçmişten gelen dünya ölçeğindeki itibarını da kaybetti.

Ve, hepsinden önemlisi, iki parçaya bölünme noktasına getirildi. İşin şakası yok. Bu iktidar bu seçimi de kazanırsa, iki parçalı bir Türkiye görmeye hazır olun. Başka bir söylemle, bu iki parçadan birini kaybedecek olan ülkemiz topraklarını da kaybedecek ve küçülecek.

    Tabii, onunla da kalmayacak ve yaklaşık bir asırlık Cumhuriyet rejimi, orta çağın karanlıklarına gömülecek. Ülkemizin kurtarıcısı ve Cumhuriyet’in kurucusu o büyük insanın kemikleri, sızım sızım sızlayacak.

     Kapımızı çalan tehlikeler üzerine, bu sütunlarda çok yazılar yazdım. Değerli okuyucularımdan, çok büyük ölçüde destek aldım. Onların da duygularına tercüman olmaya çalıştım.

     Ne var ki, iktidarla birlikte hemen bütün siyasi partilerden, artık umudumu kestim. Bu tehlikeli gidişe  “Dur!” diyebilecek ve bunda başarı sağlayacak, İŞÇİ PARTİSİ’ndenbaşka  bir siyasi partiyi artık göremiyorum.

Çünkü, ne Ana Muhalefet Partisi’nden, ne de Meclisteki öteki partiden hiçbir “umut ışığı” görünmüyor. Oturup, kara kara düşünmenin de hiçbir faydası yok.

   YENİDEN HAYKIRIYORUM, “ÇARE İŞÇİ PARTİSİ”

     Değerli okuyucularım, bu köşeyi izleyenler bilirler ki, bugüne kadar hiçbir siyasi oluşumdan yana olmadım. İktidar partisini hatalı icraatından dolayı eleştirirken, başta Ana Muhalefet Partisi olmak üzere, muhalefet partilerini de beceriksizliklerinden ötürühep eleştirdim.

     Onları eleştirmek bir yana, cezalandırmak gerektiğini yazdım. Öyle ki, onların iktidar olmak gibi bir sorumluluğun altına girmek istemediklerini, ballı maaşlarını alıp, muhalefet yapar gibi göründüklerini anlatmaya çalıştım.

Bu yazımın kaleme alındığı tarih itibariyle, seçime 111 gün kaldı. Muhalefette, hiç bir “kıpırdanma” görüyor musunuz?

     Tarafsız olması gereken Cumhurbaşkanı bile iktidar için çalışırken, Muhalefet hala iktidar olabilmek için hiçbir gayretin içinde değil.

    Eğer, güçlü bir Ana Muhalefet Partisi olsaydı, her bakıma yerlerde sürünen, iler-tutar hiçbir yanı kalmamış olan bu iktidarı, çoktan hallacın pamuğu gibi savurmuştu.

    Yüksek Seçim Kurulu’nun açıklamasına göre, bu seçime tam 31 parti katılacakmış. Çok önemli bir kısmının, vatandaşlar adlarını bile bilmiyorlar. Doğru düzgün ne merkezleri, ne de tabelaları var. Seçime katılıp, adlarını duyurmak istiyorlar, ama bu iktidara hiçbir karşı tavırları görülmüyor.

ÇARE, YİNE İŞÇİ PARTİSİ

   Önceki bir yazımda, “Yetiş İşçi Partisi” diyerek, bu partiye “can simidi” gibi sarılmaktan başka çaremizin kalmadığını anlatmaya çalışmıştım.

    Yeniden, hem de haykırarak,son çarenin İşçi Partisi’nde olduğunu bir kere daha tekrar ediyorum.

   O yazımdan sonra arayan birçok vatandaşımız da, bu iktidara İşçi Partisi’nden başkaca alternatif göremediklerini, üzerine basa basa anlattılar.

    O halde, İşçi Partisi’nin eksiği nedir ki iktidar olamasın? Eksiği bir yana, “çok fazlası” var. İnanarak ve ısrarla söylüyorum ki, bu memleketi düzlüğe çıkaracak ve ülkeyi bu hale getirenlerden hesap sorup, yaptıklarının cezasını verecek tek siyasi oluşum olarak, İşçi Partisi’ni görüyorum.

     Bu arada, bir önemli hususu da burada belirtmek istiyorum. İlahiyatçı değilim, ama uzun yıllar İmam Hatip Liseleri’nde öğretmenlik yaptım. Dinimi, diyanetimi bu okullarda öğrendim.

     10 yıl kadar önceydi. Bir Televizyon Programı’nda, İşçi Partisi lideriDoğu Perinçek’i izledim. İslam Dinini benim bilgim ve yorumumun çok ötesinde ve çok daha geniş ölçüde biliyor ve anlatabiliyordu.

     İnancıyla birlikte, harman ettiği bilgisini, takdirle izledim. Yüksek bir maneviyata sahip olduğunu da, yakından izleyip gördüm.

    Perinçek’in bu konudaki bilgisi ve samimiyeti,iki yüzlü iktidar mensuplarına hala güvenenler için, bir hatırlatma olması için buradan ifade ediyorum.

Onun liderliğindeki İşçi Partisi, dilerim ki kısa zamanda iktidar olsun. İktidar olamasa da, “akıllı, güçlü, dürüst, cesurve vatansever” kadrosuyla, neden bir Ana Muhalefet Partisi olmasın?

    Sözün kısası; ister iktidarda, ister Ana Muhalefette olsun, bu ülkenin İşçi Partisi’ne ve lideri Doğu Perinçek’e çok, ama çok ihtiyacı var.