Moved Permanently

        Onlara eskiden “Ehl-i Vukuf” (Vukuf ehli) denirdi.  Yani, kimi konulara vakıf, bilen, ehil kimse demek.

Mahkemelere, çeşitli konularda davalar geliyor. Hakimin, özellikle teknik ve özel önem arzeden her konuyu bilme imkanı yok. Esasen, hiç kimsenin böyle bir imkanı yok. Hakim, önüne gelen kimi konularda doğru karar verebilmek için, işin aslını “Bir bilen”esormak istiyor. İşte, o kişilere “Bilirkişi” deniyor.

       Genellikle, mahkemelerin önceden belirlediği ve güvendiği kişiler, işte o Bilirkişiler. Hakim, gerekli gördüğü zaman, o konuda Bilirkişi’ye sormak ihtiyacını duyuyor.

Dosyayı alan Bilirkişi, ya doğrudan ya da konu üzerinde ve yerinde inceleme yaparak bir rapor düzenleyip, mahkemeye sunuyor.

     Bilirkişi, bir kişi olabileceği gibi, birden fazla kişilerden de olabiliyor.

     Bilirkişilerin nasıl çalıştığını, ben de kısa bir süre Bilirkişilik yaptığımda öğrendim. Ancak, kısa süre sonra vazgeçtim.

Mesela,  Özel Okul, Dershane ve Kurslar açılırken, belli bir ölçüde gerekli olan“Demirbaş eşya”yı almak ve bulundurmak zorundalar. İşte onların tespitini Bilirkişi yapıyordu. Bir Asliye Hukuk Mahkemesi, İstanbul’da Bilirkişi olarak beni seçmişti.

     Masraftan kaçan ve istenen demirbaşın hepsini almak istemeyen kimi özel kurumların kurucuları, “İdare et” diyerek, benden gerçeğe uymayan rapor düzenlememi istiyorlardı. Yani, işin içine “Katakulli” sokmamı teklif ediyorlardı.

 Kısa süre sonra, bu işten vazgeçtim ve Müfettişlere de sıkı talimat vererek, bu kurumların ruhsat almak için düzenledikleri dosyaları, çok iyi incelemelerini istedim.

     Böylece, Bilirkişi kurumunun nasıl çalıştığını, detaylarıyla öğrendim.

 BİLİRKİŞİ, NASIL ÇALIŞIYOR ?

    Değerli okuyucularım; dürüst çalışan, adil rapor düzenleyen ve işin içine “katakulli” sokmayan Bilirkişileri tenzih ederek, kurumun nasıl çalıştığını kısaca anlatmaya çalışayım .

     Önce ve hemen şunu belirteyim. Hakimler, Bilirkişi tefrikinde bulunsalar da, kararlarında Bilirkişi’lerin raporlarına uymak zorunda değiller.

    Kimi hakimler tamamıyla, kimileri o konuda fikir edinip kısmen uyarken, kimileri bu raporlara  hiç uymazlar. Hatta, başka bir Bilirkişiye konuyu yeniden inceletebilirler. İki Bilirkişi’nin raporu çelişirse, üçüncü Bilirkişi’ye konuyu inceletirler.

    Dosya Bilirkişi’ye verildiği takdirde, dava sahipleri Bilirkişi raporunun kendi lehlerinde düzenlenmesi için, Bilirkişi ya da Bilirkişilerle ilişki ve yakınlık kurabilirler.

    İşte, ne olursa o yakınlaşmada olur ve hak adalet de, yerle bir olur.

Bilirkişi’nin karakter zafiyeti varsa, gerçekler rapora yansımaz ve adalet tecelli etmez. Buna, “Bilirkişi Rezaleti” de diyebiliriz.

Hakim, Bilirkişi raporlarına güvenen ve hükmünü bu raporlara göre veren bir hukuk adamı ise, böyle raporlarla adalet tecelli etmez.

PEKİ, NE YAPMALI ?

     Yukarıda da değindiğim gibi, hakimler her konuda bilgi sahibi olamadıkları için, kimi hallerde Bilirkişi seçmek gerekli oluyor.

    Umudum o ki, Bilirkişi seçiminde dikkat edilmektedir. Ama, ne kadar dikkat edilse de, dürüst ve adil Bilirkişi’yi her zaman bulmak mümkün olamıyor.

Her zaman bulmak  zor, hem de çok zor!Hatta, imkansız gibi. İnsan nefsindeki zafiyet olmasa, zaten bunca haksızlıklar olmaz, davalar açılmaz, hatta bu kadar çok mahkeme olmaz.

      Kanımca, bu kurum yeniden ele alınmalıdır. Evvel emirde, katakulli yapan Bilirkişiler tespit edilip, mutlaka cezalandırılmalıdır. Cezası da, ağır olmalıdır. Ve bir daha böyle bir iş kendilerine verilmemelidir.

      Bunun takdiri, tamamen hakimlere aittir. Ancak, hakimler çok gerekli olmadan, her konuyu ya da bir çok konuyu Bilirkişi’ye göndermemelidir.

      Katakulliye meraklı olup da, çok kere hakimleri yanıltan ve zan altında bırakan bu kişiler değil Bilirkişi, Adliyelerde temizlik işçisi bile yapılmamalıdır.