Bir duruşu olmalı insanın, tüm olumsuzluklara rağmen hiç bozulmayan... Yediği sert darbelerden etkilenmeyecek kadar sağlam, kelebek zarafetinde olmalı hem de... Erdeme uzanacak, yardım bekleyen ellere eğilecek kadar esnek üstelik... Güven vermeli yanında olanlara; en az düşmana verdiği korku kadar net ve kesin... Birey olduğunun bilinciyle sürdürmeli yaşamını, sürülerden uzak durmalı... Agresif bakmalı hayata, rutinin hayat tarzı olmasına izin vermemeli... Ana yollara alternatif yan yolların da olduğunun bilinciyle, taze tutmalı yaşam sevincini...
'Son sözü söyleyen her zaman ben olmalıyım! ' çabasında olanlara muzipçe gülümseyebilmeli...
Gözlerinden yaş gelecek kadar güldüğünde de, hüzünlenip ağladığında da, saklamamalı göz yaşlarını...
Herkesin doğrusu kendinedir lakin, her insan karşıt fikirlere saygı duyduğu oranda saygıyı hak eder.
İnsanı, bir yada, kimseye, karşı yakın İlgi, bağlılık, göstermeye, sevginin tam anlamıyla, tanınmayacağı kadar büyüktür. Sevgi her şeyden  önce fedakarlık. Yani  hiçbir karşılık, beklemeden, başkasından, kendinden, bir şeyler vermek demektir. Gerçek  mutluluk, sevgiye dönüşüyor. İnsanlar, arasında sevgi cümlelerini hepimiz yapabiliriz.
 
İnsanoğlu inançlı olmakla maharetli mi olur? Lakin İnançlı olmak derken sadece dini açıdan bakmamak lazım konuya. Önce insan olmak ve insan sevgisini taşımak.
Sevgi; insanı bir şeye veya bir kimseye karşı yakın ilgi ve bağlılık göstermeye yönelten bir duygudur. Paylaşınca çoğalan tek kelimedir. Sevgi olmayan her şey bozulur.
İnsan sevgisi, çocuk sevgisi, hayvan sevgisi, kız sevgisi, kadın sevgi diye çeşitleri vardır. Kız veya kadın sevgisi; sevdiğin acı çekiyor iken o’nun çektiği acıyla inlemektir. Sevgi; sevdiğin senden ayrı düşmüş ağlıyor ise her gece, senin de gözyaşların onunkilere katmaktır. Sevgi; sevdiğinle bir olmaktır. Sevgi; sevginin önüne çıkan tüm engelleri aşmaktır. Sevginin olduğu her yerde bütün sorunlar çözülür. Ama sevginin olmadığı yerde sorunlar üst üste gelir.

İnsan inandığı doğrular ölçüsünde vardır. Neye inandığını bilmeyen insan şaşkın ördek gibidir. İnanmak körü körüne bağlanmak değildir. Bilakis inanmak, bilgilenmek, araştırmak ve sorgulamakla olur. Körü körüne araştırmadan bir şeye inanmanın pek de akıllı işi olduğunu söylemek doğru olmaz.
Ancak inançlı olmayı da küçük görmek, gericiliğin alasıdır. İnanmak, güvenmek demektir aynı zamanda.

Üniversite sınavına hazırlanan bir öğrenci düşünün; başaracağına inanmazsa o sınavı kazanması mümkün mü? Ya da hastaysanız, iyileşeceğinize inanmazsanız iyileşebilir misiniz? İnanmak bilgili olmakla olur. Nasıl bir sınava gireceğiniz hakkında bilgi sahibi olmadan başaracağınıza inanmanız mümkün değildir.

Bizler en azından ben, bu kainatta hiçbir şeyin sebepsiz var olmadığını, bu düzenin bir sahibi olduğuna inanıyorum. Hem de zerre kadar aklımın ucundan acaba gibi bir soru geçmeden. Bu kanıya varmam için sadece vücudumdaki muntazam işleyişine bakmam yeterli.

Hep konuşuyoruz ya, mutluluk farkında olmaktır diye.. Farkında olamayanlara söyleyecek bir sözüm olamaz, sadece saygı duyarım. Herkesin inancına da saygı duymasını beklerim.
Ayrıca şunu da söylemeden geçmek istemiyorum; inanmak üstünlüktür.
Herkesin doğrusu kendinedir lakin, her insan karşıt fikirlere saygı duyduğu oranda saygıyı hak eder.
Sevgiyi kendi dünyasında yaşayan insan, önce bunun etkisini kendisinde görür. Sevgi dolu bir dünya kurar kendine. Kendi içinde sevgili, kendi dışında sevimli olur böylece insan.