Moved Permanently

Marksist ideoloji teorisi:
Marksist ideoloji, negatif ideoloji anlayışının belirgin bir örneğini verir. Buna göre ideoloji, en genel anlamda "yanlış bilinç"tir. Bu anlayışı, kuramsal bir çabayla ilk olarak Marx'ın yapıtlarında iki ayrı şekilde görmek mümkündür. Daha sonra Marksizmin gelişimi içinde bu iki eğilim kendine gelişim yolları bulur. Lenin, Antonio Gramsci, Georg Lukács, Louis Althusser gibi isimler farklı okumalarla özgül ideoloji tanımlarını verirler. Dolayısıyla, ideoloji teorisinin epistemolojik ve felsefi gelişiminin ana kaynaklarından birisinin Marksizm olduğu kabul edilir. İdeolojinin pozitif ve negatif anlaşılışından çeşitli teoriler bu alan içinde yetkin olarak geliştirilmiştir.

Marx'ta yanlış bilinç olarak ideoloji tanımlamasının ilk şekli Alman İdeolojisi'nde görülür. İdeoloji, bireylerin bilincindeki gerçekliğe dair yanlış bir bilinç ya da bilgi durumudur burada. Nitekim başlangıç yapıtlarında Marx; hem Din'i hem de felsefe'yi ideolojinin çeşitli biçimleri olarak eleştiri konusu yapmaktadır. Buna göre din ve felsefe, gerçekligi başaşağı ederek, çarpıtarak, yanılsatarak bireylerin bilinçlerini belirlemektedirler. Ancak, Marx, dünyanın kısıtlı ve çarpık algılanışı olarak dinin ve felsefenin kaynağında, insanların kısıtlı yaşamlarının olduğu vurgusunu da yapar. Dolayısıyla Marx'ın "yanlış bilinç" şeklindeki ideoloji anlayışı yorumları, Marxist teori içinde çatlaklar oluşturmaktadır.

İktidar ve muhalefet ideolojileri, amaçlarını gerçekleştirmek için kullandıkları yönteme göre de farklılık gösterirler. Her biri ikna, organizasyon ve baskı yöntemlerinden birine veya birkaçına başvurabilir. Amaçlar ne kadar önemli ve yaygınsa ve bir ideoloji Statükoya ne kadar şiddetli bir eleştiri yöneltiyorsa ikna ve organizasyona da önem vermekle birlikte, daha çok zora ve şiddete başvuracaktır. Buna karşılık eleştiriler sınırlı, reform istekleri mevcut yapıda önemli değişmeleri gerektirmiyorsa siyasi organizasyon düzenlemeleri ve ikna yöntemleri yeterli olacaktır.

Diğer bir taraftan ideolojileri katı ve yumuşak veya sağ ve sol olmak üzere iki gruba da ayırmak mümkündür. İdeolojilerin bu sınıflandırması ideoloji gerçeğini daha iyi anlamak ve açıklamak bakımından faydalı olduğu gibi farklı ideolojileri aynı kefeye koymanın da sıkıntısını gidermektedir.

eden düzenin değişmesini isteyen üyelerdir. Bu tarihten sonra sağcılık “hiçbir yenileşmeyi istemeyerek kurulu düzenin olduğu gibi korunmasını savunan ve bu bakımdan evrimsel değişikliği yeğleyen solculuğun karşısında yer alan tutum  olarak tarihe geçmiştir. Solculuk ise “ anamalcı toplumsal, ekonomik düzene değişik biçim ve ölçütlerle karşı olan, ekonomik siyasal erki yine değişik biçim ve ölçütler de halkın iyi olmasını savunan düşünce ve eylem akımlarının genel adı olarak tanımlanmaktadır.
Diğer bir ayrım ise katı ve yumuşak ideolojiler olarak yapılmıştır. Katı ideolojide dogmatizm, değişmezlik ve kutsallık iddiası vardır. Yumuşak ideoloji de ise pragmatik ve esnektir. Kutsallık iddiası taşımaz. Karşı görüşlere ideolojilere karşı hoşgörüsüzlük de katı ideolojinin başka bir özelliğidir. Marksizm ve Nasyonal Sosyalizm katı, Kapitalizm ise yumuşak ideolojiye örnek gösterilebilir.

İDEOLOJİ (Kavram olarak):
“İnsan düşüncesinin ve eyleminin amacını, bu amaçlara nasıl varılacağını tanımlayan ve sosyal ve fiziki gerçeklerin  niteliğini  belirleyen  bir  değerlendirici  prensipler  sistemi”

LİBERALİZM, MUHAFAZAKARLIK, SOSYALİZM
Liberalizm:
Uzun bir tarihi geçmişe dayanır. Beyliklerin olduğu dönemde Batı da Feodalizm vardı. Feodalizm veya Derebeylik, başta Ortaçağ Avrupası olmak üzere tarihin birçok evresinde rastlanan toplumsal, siyasal ve ekonomik örgütleniş biçimidir.

Koruyan-korunan ilişkisine dayanan hiyerarşik bir örgütleniştir. 10.yy da kara saban ve üzenginin bulunuşu feodal yapının Avrupa'nın hâkim düzeni olmasını sağlamıştır. Feodolizmin yıkılışıyla 2 önemli şey ortaya çıkmıştır. Toplumun özellikle ekonomik hayatında   piyasa ve kapitalizm. Sanayileşme Liberalizmle kapitalizmi yakından birbirine bağlı kılmıştı. Başlangıçta Liberalizm siyasi bir doktrindi. Anayasa ve temsili hükümeti savunmak yerine mutlakiyete ve feodal imtiyazlara saldırıyordu. 19.yy. başlarından itibaren yeni bir ekonomik düşünce ortaya çıktı. Laissez faire (bırakınız yapsınlar). Fertlerin faaliyeti ekonomik hayatı oluşturmuş, kapitalizm böyle ortaya çıkmıştır. Siyasi iktidarın ekonomiye karışmaması önemlidir.  Hükümetin iktisadi hayata müdahelesine karşı, bir iktisadi düşünce gelişti. İşte bu yaklaşım klasik Liberalizmin merkezi teması oldu. Daha sonraları refah devleti, refah reformları devletin iktisadi hayata müdahelesini daha uygun hale getiren durumlar ve görüşler sosyal liberalizmi ortaya çıkardı. 20.y.y. da Liberalizm artık sermayenin hakim olduğu, sürekli sermayenin işlediği, aynı zamanda da sosyal ihtiyaçlara cevap verecek bir sistem olarak ortaya çıkmıştır. 1970’lerden sonra Liberalizm yeni bir ad almış Neoliberalizm o. Devam edecek.