Moved Permanently

AK Parti iktidarı ile birlikte Türk siyasi literatürüne girmiş dezenformatif olmuştur.
Modern anlamıyla ezilen ulus, sınıf ve kitle hareketleri 19.yüzyıldan itibaren gelişmeye başlamış ve 20. yüzyıl boyunca da egemenlerin korkulu rüyası haline gelmiştir. 20. yüzyıl boyunca ezilen ulusların, sınıfların ve emekçi kitlelerin başkaldırıları ile birçok egemen sınıf iktidarları yıkılmış ve tarihin tanıdığı yeni iktidar biçimleri ortaya çıkmıştır.
Öncelikle devlet'in olduğu her yerde vesayet vardır. Devlet gerekliyse, vesayet de gereklidir.

Vesayet, rejimin devlet eliyle korunması, içselleştirilmesidir. Her devletin belli bir ideolojisi vardır. ideolojisiz devlet olmaz, ne pratik olarak, ne de teorik olarak mümkün değildir. Bahsedilen ideolojisiz anayasa demek cehaletten başka birşey değildir. Teknik olarak ideolojisiz diye adlandırılan anayasa liberal bir anayasadır ve liberal özlere sahip bir anayasa ile kurulmuş kurumlar, liberal değerleri korumakla mükelleftirler.

Türkiye Cumhuriyeti Kemalist ideoloji ile kurulmuştur. Kemalizm ise özünde bugün anladığımız anlamda demokrasi ile eşdeğerdir. Kemalist pratikler buna uygun düşmemiş olabilir fakat altı ok'un vurduğu temel hedef demokrasidir.
Vesayetin olmadığı yerde devlet de yok demektir. Vesayet dediğimiz şey aslen, iktidarların keyfi uygulamalarına karşı bir süspansiyondur. Eğer anarşistseniz ve devlet tamamen yok olsun istiyorsanız vesayete karşı olmanızı anlayabilirim ve kabul ederim; fakat devletin varlığını koruyup, vesayet olmasın diyorsanız ya yalan söylüyorsunuz ya da cahilsiniz demektir.

Görünürde demokratik olan seçimle gelen ve giden iktidarların olduğu ancak asıl iktidarın başka güç odaklarında olduğu rejim modelidir.
Bu güç odakları ordu, bir aile, bir etnik grup, bir dini grup yada küçük bir toplumsal sınıf olabilir.
Seçimle iş başına gelmiş iktidar güç odaklarının risk olarak gördükleri ya da beğenmedikleri kararlar alırsa derhal gerekli mekanizmaları harekete geçirirler. Bazen de doğrudan müdahale etmek zorunda kalırlar. Ortak yanları yapılan her şeyin ülkenin menfaatleri için olduğunu söylemeleridir. Adeta kendilerini ülkenin gerçek sahipleri olarak görürler. Bunun aksini iddia etmek vatan hainliği ile eşdeğerdir.
İslam ülkelerinin çoğunda, Afrika ve Uzakdoğu ülkelerinde pek çok örneği vardır.
Maalesef Türkiye'de vesayet rejimi için örnek olarak verilebilir.
Dünyadaki mevcut tüm burjuva demokratik biçimler "görünürde demokratik olan seçimle gelen ve giden iktidarların olduğu ancak asıl iktidarın başka güç odaklarında olduğu rejim" olarak tanımlanabileceğinden, tüm liberal demokrasiler aynı zamanda bir vesayet demokrasisidir. Yoksa siz, herhangi bir ülkede seçimler sonucu iktidarın gerçekten el değiştirdiğine mi inanıyorsunuz?
Dünyada var olagelmiş tüm rejimler böyledir. Bazı rejimler bazılarının hoşuna gitmez, birtakım karın ağrılarının sebebi bu olsa gerektir.
Diğer ülkeler hakkında konuşmam zor ama Türkiye'de diplomasi alanı böyle bir vesayet rejimi altındadır. Anne baba kadar yakın akraba olmasa da, en azından bir hısmınız şimdi ya da herhangi bir zamanda diplomat olarak görev almadı ise, bu işlere girmeniz ne yazık ki epey zor. İstisnalar var tabii, ama onlar da belli bir yaştan sonra.
Devlet seçkinlerinin siyaset üzerindeki kontrolüne dayanan bir yönetim biçimidir. Pretoryanizm olarak da adlandırılır. Bu tip bir siyasal rejim içinde bürokratların ve özellikle de askerlerin ve hatta din adamlarının siyasete aktif müdahalesi söz konusudur.
Osmanlı ittihatçı geleneğinden gelen farklı aktör ve kurumlarla devam ettiren cumhuriyet sonrası Türkiye siyasal rejimi, vesayetçi demokrasinin tipik özelliklerinin sıklıkla görünür halde geldiği bir niteliğe sahiptir. Bu çerçevede Türk Silahlı Kuvvetleri iç hizmet kanununun 35. maddesi bu tip bir vesayetin yasal meşruiyetini oluşturmaktadır.

Siyasi iktidarın attığı her adımda, değiştirdiği her yasada tekrarladığı sistem. Vesayet rejiminin kalıntılarının bir bir yok edildiğini her gün haberlerde duyabilirsiniz. Buna karşın vesayet rejiminin tam anlamıyla ortadan kalktığı bir Türkiye olmuş mudur hiç? Gücün el değişmesi baskının ortadan kalkması anlamında gelmiyor. Yalnızca söz konusu baskı başka insanların üzerine kayıyor.