Moved Permanently

Toplumumuzda yıldırma metotu ve argümanı oldukça yaygındır. İnsanlar arasında yapılan bir araştırma neticesinde ortaya çıkan sonuç, toplumun davranış ve alışkanlık belirtisi şu şekilde ortaya çıkmıştır.
Yıldırma argümanı yazar Ayn Rand tarafından ortaya konmuş bir tartış(ama)ma hilesidir. Aslında tam olarak hile (fallacy) olarak düşünülemez; daha çok bir davranıştır; alışkanlıktır. acziyet belirtisidir. Bir hile belki bilinçli olarak kullanılabilir, ama yıldırma argümanı, çevremizde de çokça tecrübe ettiğimiz şekilde, kimi insanların yaşam standardı olmuştur.

Yıldırma argümanının temel özelliği, onun ahlaki olarak kişinin kendinden şüphe etmesine ve kişinin korkusuna, suçluluk duygusuna veya cehaletine dayalı olmasıdır. Ahlaken değersiz olarak değerlendirileceği tehdidi altında kurbanın belli bir fikri, tartışma olmadan reddetmesini isteyen bir kesin uyarı tarzında kullnılır. Değişim daima şöyledir: "sadece kötüler böyle bir fikri savunabilir"

Yıldırma argümanı'nın klasik örneği imparatorun yenigiysileri hikayesidir.

Bu hikayede, bazı şarlatanlar imparatora gerçekte var olmayan bazı elbiseler satmaktadır. Elbiselerin olağanüstü güzeliği nedeniyle kötü kalpli insanların onları göremediğini iddia etmektedirler. Böyle bir şeyi yapmak için gereken psikolojik faktörleri bir düşünün: Şarlatanlar imparatorun kendinden şüphe etmesine güvenmektedir; imparator onların iddiasını ve ahlaki otoriteliklerini sorgulamamaktadır, elbiseleri gördüğünü söyleyerek derhal teslim olmaktadır - böylece, sağlam olmayan kendine-güvei için bir tehditle yüzleşmektense, gözleriyle gördüğü kanıtı reddetmekte ve kendi bilincini devre dışı bırakmaktadır. İki alçağın ahlaki kınamasına maruz kalma riski yerine, var olmayan elbiselerini halkda göstererek cadde boyu çıplak olarak yürümeyi tercih etmesi onun realiteden ne kadar uzak olduğunu gösteren bir ölçü olabilir. Aynı psikolojik paniğe uğrayan insanlar, elbiselerin ihtişamını sesli olarak dile getirmek için birbiriyle yarışırlar - ta ki bir çocuk imparatorun çıplak olduğunu haykırana kadar.
İşte her gün çevremizde kullanılmakta olan yıldırma argümanı aynen böyle çalışmaktadır.
Onu hepimiz duymuşuzdur ve sürekli olarak duymaktayız.
Yıldırma argümanında başka hiçbir şeye dayanmayan bütün bir faaliyet alanına bir örnek olarak size modern sanatı veriyorum.

Bu sanatta sadece bir mistik "elitin" sahip olduğu özel anlayış derecesine sahip olduklarını ispatlamak için sıradan insanlar, boş (fakat kirletilmiş) bir tuval parçasının ihtişamını sesli olarak dile getirmek için birbirini ezmeye çalışmaktadır.
Bu argümanın ilkelliği aşikardır (onun çağımızın neo-mistisizmine başurmasının sebepleri de öyle): " anlayanlar için, hiçbir açıklama gerekli değildir, anlamayanlar içinse hiçbir açıklama mümkün değildir."

Bu argümanın psikolojik kaynağı sosyal metafiziktir.

Bir sosyal metafizikçi diğer insanların bilincini kendi bilincinden ve realitenin gerçeklerinden daha üstün olarak gören kişidir. Kendi ahlakının başkaları tarafından onaylanması bir sosyal metafizikçi için son derece önemlidir ve o, hakikatten, gerçeklerden, akıldan ve mantıktan daha önce gelmektedir. Başkalarının onaylamaması onun için öylesine dehşete düşürücüdür ki, onun bilinci içerisinde bu darbeye hiçbir şey dayanamaz; böylece o, kendi gözleriyle gördüğü kanıtları reddedecektir ve herhangi bir şarlatanın ahlak onayı uğruna kendi bilincini devre dışı bırakacaktır. " Fakat insanlar sizden hoşlanmayacaklar!" deme saçmalığıyla bir entelektüel tartışmayı kazanmayı ancak bir sosyal metafizikçi umut edebilir.