Moved Permanently

    Değerli okuyucularım; bu memlekette yargıya, dolayısıyla adalete en çok güvenenlerden biri bendim. Milli Eğitim Müdürü iken, yayın gücüne güvenen ve yalan haberleriyle ünlenen, megaloman bir gazetenin haksız yere üstüme saldırmasından sonra, adalete olan güvenim yok oldu gitti.

   Gitti, çünkü gördüm ki, ülkemizdeki adalet haklıdan değil, güçlüden yanaydı.

   Bu üzüntümü, çeşitli zamanlarda,çeşitli sebeplerle bu sütunlarda hep anlatmaya çalıştım. Okuyucularım, ilgiyle okudular ve onlar da başlarına gelenleri, beni arayıp  birbir anlattılar.

    Herkesin, ortak bir fikri vardı. “Adaletin olmadığı yerde, hiçbir şey olamazdı.”  Hepsini bir yana bırakın, her bireyin en doğal hakkı olan  “yaşam hakkı” olamazdı.

     ADALET, YERLE BİR !

     Soluduğumuz hava kadar muhtaç olduğumuz adalet, bu iktidarla birlikte ne yazık ki yerle bir edildi. Bunu nasıl yaptıklarını, artık herkes biliyor.

 Biliyor, ama adaletin üzerindeki baskılar her geçen gün artıyor ve hiç eksilmiyor. Yolsuzluk olaylarını soruşturan Savcıların elindeki dosyalar alınıyor. Bununla kalınmayıp, bu kişiler sürgün ediliyor, haklarında davalar açılıyor ve mahkemelerde yargılanıyorlar.

Hakimler de aynı durumda. İktidarın istediği kararı vermeyen Hakimler de, aynı zulme uğratılıyor.  Aksine davrananlar ise, alenen ödüllendiriliyor.

 Haberi, dün okudum. Evinde kutular dolusu milyon dolarlarla basılan Banka Genel Müdürü’nü tahliye eden Sulh Ceza Hakimi, Ağır Ceza Mahkemesi Başkanı yapılmış ve ödülünü almış.

     İktidarın emrinde, bir bakıma hizmetinde gibi görünen Hakimler ve Savcılar Yüksek Kurulu (HSYK), adalet dağıtmak isteyen Hakim ve Savcıların, korkulu rüyası haline gelmiş. Hiçbir Hakim ve Savcı, görevini adalet duyguları ve tarafsızlık içinde yapamıyor ve geleceğinden korkuyor.

     Bense, bu adaletin kapısına düşmekten, herkesten çok korkuyorum. İnanır mısınız, tamamen haklı olduğum bir konuda bile, adaletin kapısını çalmaktan korkuyorum.

HAKİM, DİZ ÇÖKERSE …

     Dikkatinizi çekmiş olmalı. Hakimlerin cüppelerinde ilik-düğme yoktur. Onlar, o sebeple önlerini ilikleyemezler. Daha kesin bir söylemle, “Onlar, hiç kimsenin önünde önlerini iliklemezler.”

Çünkü, onlar hiç kimseden emir ve talimat almazlar. Hiç kimsenin tavsiyesine uymazlar. Hukuka, yasalara ve son olarak da vicdani kanaatlerine göre hüküm verirler. Anayasa, böyle diyor.

    Bu şekilde hareket eden bir Hakimin karşısında, suçlular elbette boyunlarını eğer ve günahlarının bedelini öderler.

      Ama… Bakıyorsunuz, hiç kimsenin önünde düğmesini iliklemeyen o Hakimler,düğme iliklemeyi bırakın, Tayyip Erdoğan’ın önünde diz çöküyorlar.

      Olay, iki gün önce Ankara’da yaşanıyor. Adalet Akademisi’ndeki bir törene katılan Tayyip Bey,Hakimlerle fotoğraf çektiriyor. Onunla aynı fotoğraf karesine giren 8 Hakim, Tayyip Bey’in önünde diz çöküp, poz veriyor. Tayyip Bey de, onlara tepeden bakıyor.

      Şimdi söyleyin. Daha başka yoruma gerek var mı?