Moved Permanently

Bu bir yaşam, öz yaşam…

1929'da Burdur'un Yeşilova ilçesi Akça Köyü'nde doğdun. Yüksek gökler altında insanlar içinde acı tatlı sürdürdün yaşamını.

Bu güne gelesiye elinde kalmış insanın, kuşun, kurdun durumunu anlatan romanlar öyküler yazdın. Özelikle köylüleri, ağzı var dili yok kadınları anlatmaya çalıştın. Kendini anlatmaya nedense kaçındın.Yazarlık yıllar yılı bir "kamu görevi" gibi geldi sana. Kendini yazmak bencillik olur sandın. Oysa kusurlarınla erdemlerinle sende bir insansın. Bu işe geçten geçe yönelip kendinden de söz etmeye başladın. Neleri yazabilirim diye kafanı yorarken bir birinden ilginç öyküler buldun. Yazılarınla ayırdına varıp; "Meğer ne güzel yaşamım varmış" dedin. Bizde pek alışılmış değil öz yaşamın 8 kitap olmuş. Hem de ders alınacak özlü ve dolu kitaplar olmuş usta.

1. Özüm Çocuktur

2. Köy Enstitülü Delikanlı

3. Kavacık Köyünün Öğretmeni (Burdur Yeşilova Kavacık Köyü)

4. Köşe Bucak Anadolu (Verelini Anadolu'nun En Ücra Köyleri)

5. Bir T.Ö.S. Vardı (Türkiye Öğretmenler Sendikası)

6. Genç Emekli (Resen Emeklilik)

7. Sıladan Uzakta (Almanya Duisburg)

8. Dost Yüzleri (Portreler)

Kolay değil be usta ülkende bu ülkeyi en çok seven, orası burası fark etmez; "Türkiye'nin her tarafı benim" diyensin sen. Taa Artvin'in Şavşat'ını da buldun.(Efkar Tepesi'ni de yazdın)

12 Mart 1971'de kaçıncıya girdin kodese bende unuttum. 12 mart'ın ünlü mahkemesinde; "Yazacağım tırnaklarımı sökseniz de yazacağım" dedin. Çünkü senin bu ülkeye borcun vardı. Okur yazar olmayan ananın babanın oğlu olarak okula çok geç başladın. Ama çabuk çabuk okuyarak 19 yaşında resmen öğretmen oldun. Oysa Gönen Köy Enstitüsü'nde özellikle 4.-5. sınıfta öğretmen-öğrenci olarak çalıştın ve köy enstitüsü projesini çözemeyen öğretmen kadrosuna ve dönemin karşıt görüşlü bakanlarına da ders verdin.

Sen iyi ki doğmuşsun, sen çok iyi bir çocuktun.

Sen çok iyi insan oldun, kaliteli bir öğretmen oldun, sen dünya çapında bir yazar ve romancı oldun.

Sen Türkiye'de eşi görülmemiş, dünyada az rastlanan bir sendika başkanı oldun.

Sen kendini hiç düşünmedin hep ülkeni ve çağdaş dünyayı ve çağdaş Türkiye'yi düşünen bir aydın, bir aydınlanmacı oldun.

 Hiç unutamıyorum, "Sonradan dünyanın en büyük kütüphanelerini gördüm ama benim gözümde en büyük kütüphane Gönen Köy Enstitüsü Kütüphanesi'dir" deyişini.   

Seni çok özledim büyük usta, Fakir ağabey çok özledim. Hani anam babam kadar dersem şaşma.

Sen başka idin.

Sen başka idin.

Sen bir başka idin.

Onun için dünyanın gelmiş geçmiş en iyi eğitimcisi, en iyi öğretmeniydin. Senin yerin dolmaz. Unutma; hedefin, hedefimdir! Amacın, amacımdır!

Fakir Baykurt 65 yaşına dek olan yaşamını bölüm bölüm yazdı. Pek çok olayı, insanı özenle anlattı. Acısıyla tatlısıyla bir "Nehir Roman" çıktı ortaya. Yazınımızda örneği az. Akça köyde o yüksek göklerin altında doğan; yoksulluk yüzünden köyün sığırını sıpasını güden çocuk, evlerinde bir tek kitap olmadığı, anası babası okuma yazma bilmediği halde; nasıl ünlü bir öğretmen, eğitimci oldu. Aynı zamanda büyük bir yazar, dil adamı, romancı, öykücü oldu? O öğretmen, o yazar nasıl çalıştı, savaştı? Yapıtları sahneye perdeye aktarılan, yabancı diller çevrilen bir yazar oldu?Fakir Baykurt, doğruları ve yanlışları ile birlikte hepsini ortaya serdi. Özellikle yoksul halk çocukları, gençler bunları sabırla okumalı. Başka öğrencilere de okutmalı.

Fakir ağabey "Öğretmenler Günü." Ama Atatürk'ün "Öğretmenler Günü" değil. Ama yine de Atatürk'e mal ediliyor. Kenan Paşanın günü bu; Sen kutlamazsın ama… Ben arkadaşlarla beraber olmak için seninkini de kutluyorum… Unutmuyorum Almanya'dan telefonla arayıp, "Ben ÖDP'den İzmir İkinci Bölgeden adayım, sen de Tekirdağ'dan çık. Olacağı yok ama doğruları söyleyelim, rakiplerin ezberlerini bozalım" dediğini. Senin düşündüğün "Öğretmenler Günün" kutlu olsun. Çok özledik gel artık yine T.Ö.S.'ü kuralım.

Ben bugün seni düşündüm, seni andım; Hoşça kal Büyük Usta, Büyük Yazar.

Hoşça kal Büyük Eğitimci, Büyük Öğretmen

Hoşça kal Büyük Başkan Fakir Ağabey.

Ben Fakir Baykurt'la evinde konuk olacak kadar, onu evimde konuk edecek kadar yakın oldum.  (Övünmek gibi olmasın ama.)