Moved Permanently

       Öyle bir toplum olduk ki, gösteriş yapmak ve insanlar arasında ayrıcalıkta bulunmak, kanımıza işlemiş.

        Düğün yaparız, büyük gösterişlerle. Konu-komşuyu davet etmek yerine, tanınmış, varlıklı ve hatırlı kimseleri  öncelikle düğüne davet ederiz.

        Bir karşılama gerekiyorsa, yine hatırlı ve makam-mevkii sahibi olanları karşılarız. Hem de ne tantanalarla.

      Devlet ricali olursa, ayaklarının altına kırmızı halılar sererek bunu yaparız.

       O kişi, o görevden ayrıldıktan sonraysa, yolda görsek başımızı çevirir, selam bile vermek istemeyiz.

       Hiç unutamıyorum. Kemal Unakıtan Maliye Bakanı’ydı. Tekirdağ’ı ziyaret edecek. Kendisine karşılama töreni yapılmaması için tatil gününü, yani Cumartesi gününü seçmişti.

      Ama, Vali uyanıktı. O günü öğreniyor ve Bakanı karşılamak için yerlere kırmızı halı döşetiyordu.

       Bakan, bunu hoş karşılamadığı için halının üstünde yürümüyor ve bu durumu kınıyordu.

       Kemal Unakıtan, hükümetten ve siyasetten çekiliyor. Öğreniyoruz ki,  bir zamanların yandaş ve yalakaları, adamı gördüklerinde tanımıyorlardı  bile.

     Başka örnekler mi istiyorsunuz?  Çoook!”

                                  AYRICALIKLI CENAZE TÖRENLERİ

      Beşeri hayatta olduğu gibi, yüce dinimize göre, ahiret yolculuğunda da insanlar arasında ayrıcalık yapmak doğru bulunmuyor.

     “Sev yaradılanı, Yaradan’dan ötürü” çok güzel bir slogandır ve doğrudur. Yüce yaradan da, öyle istiyor zaten.

      Ama, bakıyoruz ki,  yoksul ve gariban insanları defnetmek için mezarlık bile zor bulunurken, maruf ve varlıklı insanların cenaze törenleri çok alayişli oluyor.

      Çelenkler sıralanıyor. Kimi hayır kurumlarına bağışlar yapılıyor. Çelenkleri gönderen  önemli bir devlet görevlisi ise, paralar devletin sırtına yükleniyor.

                                            YA, CENAZE NAMAZLARI

       Namazları, pek kalabalık oluyor. Cenaze, İstanbul’da, maruf bir kişinin cenazesi ise, Orhan Gencebay’sız olmuyor. O, her ünlünün cenazesine katılıyor, ama bir fakir ya da garibanın cenazesinde onu göremiyoruz. Belki de, o sırada işi var.

       Yukarıda da belirttiğim gibi, Cenaze namazlarına katılmak bir farzdır. Ancak, kimilerinin katılması, ötekilerini bu yükümlülükten kurtarıyor.

       Öte yandan, bir Cenazenin namazına katılmak, yalnız dini değil, insani yönden de çok güzel bir davranıştır. Üstelik, sevaptır.

   Ama, biz de kimi namazlara katılmak, bir “Gösteriş” olmaktan öteye gitmiyor.

                                 CUMHURBAŞKANI DA NAMAZDA

      Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın da, kimi cenaze namazlarına katıldığını görüyoruz.

      Ancak, bu katıldıkları kişiler, hep maruf ve ayrıcalıklı kişiler. Onu da, bir garibanın Cenaze namazına katıldığını hiç görmedik.

     Geçtiğimiz hafta, eski Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün kaynatası vefat etti. Devlet ricali, başta Tayyip Bey olmak üzere hemen hepsi oradaydı.

     Kayınpeder, maruf bir kişi değildi. Üstelik bir devlet adamı da değildi. Ama, Abdullah Gül’ün kaynatası olması, onu ayrıcalıklı kılıyordu.

       Değerli okuyucularım, namazın önemli sayılan kimselerin katılımıyla kılınması, eğer varsa mevtanın günahlarını ortadan kaldırmıyor.

       Ayrıca, namaz sırasında alınan helallikler de, mevtayı Allah katında sorumluluktan kurtaramıyor.

      Sağlığında hak yiyenlerin ve gücüne güvenerek insanlara zulmedenlerin, namaz sırasında alınan helallikle, bu sorumluluktan kurtulmaları mümkün görünmüyor.

       Cenazelerin alayişli törenlerle düzenlenmeleri, mezarların dünya konutları gibi, modern, lüks ve gösterişli olarak yapılması da, mevtaya hiçbir fayda sağlamıyor.

      İslam Dini, “İtikat, İbadet ve Ahlak” üzerine kurulduğu için, bu üç ayaktan biri çöktüğü zaman, hiçbir gösteriş ve tören, o kişiyi kurtaramıyor.

      Temennim şu ki, yoksul ve garibanların da son yolculuklarında,  yanlarında ve cenaze törenlerinde bulunalım.