İnsanlık tarihini isterseniz ademden başlatın isterseniz evrim basamaklarının her birinde seksek oynayın insan varlığının her daim yaptığı bir eylem olmuştur kendini kandırmak.
Aslında bu tamamen ailede öğrenilen ve çevre tarafından pompalanılan bir duygu durum yada eylem ilk kandırmalar hep oyuncak, çikolata, elbise, ayakkabı, gibi o anda ve ilerleyen zamanlarda aile fertleri tarafından karşılanamayacak olan malzemelerin bir gün alınacağı vaadiyle başlatılır.
İlerleyen zamanlarda bireyin bizzat kendisi kendi kendine kandırma yolunda hayatının her zaman iyiye yöneleceği yalanını telkin eder. Zaman ilerler ama durum her zaman daha da kötüye gider.

Her zaman bu durumda bile kişi kendi durumun iyiye değil de düzeleceğine dair kandırmalara baş vurur. Ve hiç bir zaman düzelmez...

Çocukluk döneminden sonra ergenlik dönemi insan ilişkilerindeki bunalımlarla meydana gelen insanlardan nefret etme güdüsü bu kez yanında arada iyi insanların olduğu aldatmacasını doğurur. Yine kişi kendine o tatlı yalanlarıyla bazı insanların iyi olabileceğine dair inandırıcılık oyununa başlar. Ama hiç bir zaman iyi bir tek insan yoktur.
Daha da ilerleyen dönemler insan ilişkilerinin oturmaya ve yaşın değişmeye başladığı zamanlarda kişi bu kez kendi hayatındaki küçük şeylerdeki değişikliklerin olumlu sonuçlara götüreceği kanısına varır. Sırf bu yüzden bazen insanlar saçının rengini bazen koltuğunun yerini değiştiredurur. Hiç bir zaman çözüm olmaz.

Gel zaman git zaman ilerleyen bu kendini kandırmacalarla insan çıkışı olmayan bir felfeseden, farkında olmadan hapis olduğununu anlar. İşte bu zamanlarda durumun büyüklüğü öyle bir raddeye varmış olur ki insanın hayatında farklı olmasını istediği her şeyin aslında biraz sonra saniyeler sonra tıpkı istediği gibi olacağı fikrine kapılır bu yine bir aldatmacadır beynin kişiye oynadığı ve işte artık kişi kandırmacanın farkına vardığında ve umutlarının bir hayal olduğunu sezdiğinde kızacak birilerini, suçlayacak bir şeyleri arar. Arar ve ona kızdığında rahatlayacağını düşünür bu da bir aldatmacadır. Bu aldatmaca bilmecesinin şifrelerini çözmeye başlayan her kişi mutlaka bilmeceyi soran ama yanıtı bilmeyen kişi olur.

Ve zamanın ötesindeki kişi ölmeden önce bilmecenin cevabından çok sorana yönelirse eğer bilmecenin cevabını içinde barındırmadığını cevabın bilmececi olduğunun farkına varır. İşte o an öfke ve mutluluk karışımı hisle insan hayatındaki yanlışların düzeltilemeyeceğini anlar bilir, susar, kızar, ağlar işte o an anlar ki tanrı ya ölmüştür ya hiç varolmamıştır yada kendisini unutmuştur.
Önündeki seçimlerin farkındalığında üzülür; ölebilmek ölmeyi beklemekten ne kadar zorsa ölmek yaşamı devam ettirmekten o kadar kolay olmuştur çünkü ve hayat intihar etmeye bile değmeyecek basitlikte ilerlemektedir.
Kendini kandıramayacağı tek yere gitmek ister insan tek yer küllerin rüzgarının gittiği o tek yere  değil sadece yağmur olarak yağabileceği yumuşak bulutlara uçmak ister.
İşte insan kendini sürekli kandırır ama ölüm insanı kandıranı kandırır... Çok yaşa ölüm.