Moved Permanently

     1963’den beri, Avrupa Birliği’ne girmeye çalışıyoruz. O dönemde, İsmet İnönü Başbakan’dı. Birliğin adı da kısaca AET, yani Avrupa Ekonomik Topluluğu idi.

     Daha o yıllarda, aralarına bizi de alacaklar diye umudumuz vardı. Yine o yıllarda kimi vatandaşlarımızı, özellikle Almanya’ya işçi olarak kabul etmeye başlamışlardı. Gerçi ilk gidenlere, temizlik işleri ve maden ocaklarında çalışmaları için izin verseler de, beğendiklerini daha sonra daha düzgün işlerde çalıştırmaya başladılar.

   Zaman içinde, Avrupa’daki öteki ülkeler de, Türkiye’den işçi kabul etmeye başladılar. Gün geldi, Avrupa’da çalışan vatandaşlarımızın sayısı 5 milyonu geçti.

    Geçti, ama 1963 den bu güne kadar da, tam 51 yıl geçti.

                                     TURGUT ÖZAL, FİTİLİ  ATEŞLEDİ

     Merhum Turgut Özal Başbakan iken, üyelik başvurusunu yeniledi. Çünkü, genel koşullar değişmiş ve üyelik şartları da yeniden belirlenmişti. Türkiye de, o sebeple yeni şartları kabul edeceğini beyan edip, başvurusunu yenilemişti.

     Merhum Özal, sonucundan pek umutlu değildi. Başvuruyu yapar yapmaz düşüncesini açıkladı ve, “Uzun ince bir yoldayız.” dedi.   Dediği gibi de oldu. O ince yol, uzadıkça uzadı.

                 AKP İKTİDARI, UMUTSUZ ÜYELİĞE DÖRT ELLE SARILDI

      2002 sonlarında iktidara gelen Adalet ve Kalkınma Partisi, bu üyelik başvurusuna iki değil, dört elle sarıldı. Üye olabilmek için mi? Asla! O da biliyordu ki, bu üyelik olmaz. Hocaları merhum Erbakan da zaten, “Onlar Hıristiyan Kulübü, bizi katiyen almazlar.” diyordu ve doğruyu söylüyordu.

     Hal böyle iken, AKP’nin bu işe dört elle sarılmasının tek bir sebebi vardı. Askeri vesayetten kurtulmak.

     O da ne demek? derseniz,  şu demek. Türkiye’de 1960 yılından itibaren Ordu, sık sık siyasete müdahale ediyordu. 1960 yılında yaptığı darbe ile bir Başbakan’la Bakanlarını asmış, çok sayıda siyasetçiyi içeriye tıkarak, ağır cezalar vermişti. Fiili olmayan darbelerse, muhtıra biçiminde yapılmış ve demokratik sistem sık sık kesintiye uğramıştı.

    Üstelik, Ordu’nun laiklik ilkesine bağlılığı, başka bir söylemle irtica’ya karşı açık bir tavrı vardı. Oysa, 2002 de iktidara gelen AKP, din istismarını iyi bir oy avcılığına dönüştürüp, iktidar olmuştu ve bunu devam ettirmek istiyordu.

     İşte, Türkiye’de bunlar olurken, Avrupa ülkelerinde demokrasi hakimdi ve askeri darbelerin esamisi okunmuyordu.

     Türkiye, Birliğe girmese bile başvurmuş olması, bu askeri vesayeti ortadan kaldıracaktı. Nitekim, öyle oldu. Ordu, kısa sürede pasifize edildi. Başka bir söylemle,  kışlasına hapsedildi.

   Daha sonra da, icat edilen  Ergenekon ve Balyoz gibi davalarla, bırakın darbe yapmayı, bir terör örgütüne karşı ülkeyi savunamaz hale getirildi.

                                                YA, HUKUK NE OLDU?

      Bu arada, hukuk tabii ki rafa kaldırıldı. Askeri vesayet ortadan kaldırılınca, iktidar aklına geleni yaptı. Hatta bir ara, partisinin irtica odaklı bir parti haline geldiği Anayasa Mahkemesi kararıyla tescillenip, kapatılmanın eşiğinden döndü.

    Ülkede, adaletin nasıl yerle bir edildiğini, hele yaptığı/yaptırdığı büyük yolsuzlukların ortaya çıkarılmasından sonra, ortalıkta adalet diye bir şeyin kalmadığını yalnız Avrupa değil, cümle alem öğrendi.

     Yolsuzluklarını örtmek için adaleti pas pas eden, hukuku rafa kaldıran iktidarın bu tutumu karşısında, bırakın Avrupa Birliğine girmeyi, “Türkiye’nin, adaylığı bile kabul edilemez.” diyenler oldu.

      Avrupa genelinde; “Türkiye’de, demokrasi alarm veriyor. İnsan hakları ihlal ediliyor.” diyenlerin sayısı artarken, Fransa ve Avusturya daha açık tavır koydular. Bu iki ülke, ”Türkiye, Birliğe giremez.” dediler. Biraz daha ileri gidip, yaptıkları Anayasa değişikliğiyle, böyle bir durum ortaya çıktığında bu durumu kendi halk oylamalarına sunacaklarına karar verdiler.

       Bu arada, “Ermeni soykırımı’nı tanımazlarsa, zaten giremezler.” diyenler de var.

                         VE, AVRUPA PARLAMENTOSU TOPLANIYOR

      Türkiye’deki “Tayyip Erdoğan hukuku”, bütün dünyayı şaşırttı. Ülkemizin içine düştüğü bu duruma, yurt dışında sevinenler de oldu. Dost olmayan ülkeler, bu durumu sevinçle ve ibretle izliyorlar.

     Müzakereleri durdurulduğu halde, Avrupa Birliği’ne girmek isteyen Türkiye’nin bu durumu, Avrupa Parlamentosu’nu harekete geçirdi. Ve parlamento, geçen hafta acil gündemle toplandı.

    Parlamento, “Türkiye, içten içe çürüyor.” tespitini yaptıktan sonra;  “Türkiye’de normal hukukun değil, Tayyip Erdoğan’ın hukukunun geçerli olduğunu, bu şaşırtıcı ve yanlış duruma karşı acil önlem alınması gerektiğini” vurguladı.

    Türkiye’nin içten içe çürüdüğünü, artık herkes biliyor. Nedense, bundan önceki seçimlerde oy verenlerle, önümüzdeki seçimlerde AKP’ye oy vermeye hazırlananlar, bu çürümeyi bir türlü göremediler, öğrenemediler.

   Çürüme, organik bir hadisedir, yani organizmanın bozulmasıdır. Etrafına, pek kötü kokular yayar. Demek ki, bu vatandaşların burunları da koku almıyor.