Yaşamak bizi kendine nasıl bu kadar bağımlı kılıyor? Sorun edilmeyen bir konu bu. Herhalde, kimbilir, belki çoğu insan bunu sorun etmemek için haklı nedenlere sahiptir. İyi bir hayatları vardır işte, her günü öncekinden farklı yaşatacak bir şeylere sahiptirler. Belki sürekli bir şeyler üretiyorlardır, ürettiklerinin alıcısı da vardır; boşa gittiğine inanmıyorlardır uğraşlarının.

Bense ne zamandır devinimsiz bir hayat yaşadığımı düşünerek canımı sıkmakla meşgulüm. Aynı hissi dünyada ve tarihte kaç kişinin duyduğunu bilmiyorum, belki çoğu, belki hiç. Tanımadığım çok insan vardır belki bu sorun nasıl haledilir.
"Nasıl yaşanılır bilmiyorum". Ama bu bilgisizlikten mi kaynaklanıyor, yoksa farkındalıktan mı? Yaşamaktan memnun çoğu insanın hayat bilgisi benden fazla mı? Hiç sanmıyorum. Çoğu insan yaşamak farkındalığını ve bunun anlamını düşünmüyor belki de. Ben düşündüğümde sorunu fark ediyorum, fakat çözümü yine bulamıyorum.

Hadi en ulu yaşam amaçlarından bahsedelim.

Başka insanlara bir şeyler vermek, onlara yardım etmek, toplumun iyi koşullar kazanması için çalışmak, veya dünyayı gezmek, yeni kültürler, insanlar tanımak, veya arkadaşlık bağları kurmak vb...
İnsanın "mutlu" olması için çok çeşitli alanlar bunlar. Kişiye göre genişletilebilir, daraltılabilir. Kimine göre bunlara kadar, ailesinin günlük ihtiyaçlarını karşılayacak bir para kazanmak da mutluluktur (aslında bu da "başka insanlara bir şeyler vermek" e girer).

Ben bunların hiçbirine sahip değilim.

Birilerine yararlı olduğumu düşünmüyorum, birilerine yardımım dokunduğunu hissetmiyorum. Garip ve soğuk mizacım, başka insanlarla kurduğum/kurmuş olduğum/kuracağım ilişkileri baltalamakla meşgul. Ve bu nedenle kurduğum ilişkiler zaten bitmiş, kurmuş olduğum ilişkiler bitmekte ve yeni ilişkiler kuramamak için daha fazla nedenler toplamakla geçiyor şu günler. Bir bilim adamı değilim ki insanlık için çabaladığıma kendimi inandırayım. Bir sinema sanatçısı, tiyatrocu ya da yazar da değilim.
Mutlu bir yaşam için gerekli olanaklara hem sosyal açıdan hem yetenek ve mizaç yönünden sahip değilim.
Daha farklı bir şey düşünüyorum ama. Sanki, bu saydıklarıma sahip olsam da asıl sorun çözülmeyecek ; sadece onu unutup "mutlu" olmuş olacağım o kadar.
Hayatımda hiç uyuşturucu kullanmadım. (Prensip olarak sigara alışkanlığım hiç olmadı. Alkolü zevk için alırım.), ama kullananların tecrübelerini okuduğumda, dinlediğimde, onların bundan zevk aldığını ve mutlu olduklarını anlıyorum.
"Mutlu olmak hayatın amacı mı?" derken kastettiğim buydu. Mutlu olmaksa amaç, daha kısa yollar var. Şu yukarıda saydığım ve her insanın sahip olmak için can atacağı üstün hayat koşulları.