Moved Permanently

Cahit Sıtkı askerliğini yedek subay olarak yapmak üzere birliğine gider. O yıllarda yedek subay sayısı az 

olduğundan her yedek subaya emir eri verilmektedir.
Birliğine gittiğinde bölük yazıcısından künye defterini ister. Sırayla isimlere bakmaktadır ki bir isim 

dikkatini çeker. Abbas oğlu Abbas…
Sakat çolak eli yüzünden çürüğe ayrılmış biridir Abbas. Talim bitiminde askerin yanına gönderilmesini 

ister. Öğle saatlerinde kapı çalınır. Karşısındaki civan mert yiğit biri selam çakıp;

─  Abbas oğlu Abbas, Emret komutan! der.
Aralarında şöyle bir konuşma geçer;

─  Nerelisin?
─  Memleket Mardin, kaza Midyat komutan.
─ Sen benim emir erim olur musun?
─ Sen bilir komutan!

Askere eşyalarını toplamasını ister ve kendi evinin altındaki boş yere taşınmasını ister. Zamanla askerin 

zekiliği sıcakkanlılığından etkilenir.
Abbas her sabah erkenden kalkar, Cahit Sıtkı’ya kahvaltı hazırlar. Öğle yemeğini sormadan hazırlar. 

Tüm ihtiyaçlarını karşıdan bir istek gelmeden düşünüp yerine getirir.

Düzenli olarak Cahit Sıtkı’nın kıyafetlerini ütüler hazırlar ve evin temizliğini yapar.
Akşamları olunca Cahit Sıtkı’nın sevdiği yemek ve mezeleri hazırlar..
Zamanla aralarında komutan asker ilişkisinden daha güçlü bir dostluk bağı oluşur. Bu saf ve temiz 

Anadolu çocuğundaki sadakat ve temiz yürekten etkilenmiştir Cahit Sıtkı.
Zaman zaman karşısına alıp dertleşir ve bu Anadolu çocuğunun ruhundaki gizli şeyleri keşfeder.
Akşamları rakı sofrası kurup en güzel kızartma ve mezeleri hazırlar Abbas. Aralarındaki duygu bağları 

güçlenir.
Böyle bir keyif akşamında alkollü Cahit Sıtkı sorar;

─ Sen İstanbul’u bilir misin Abbas?
─ Bilir komutanım.
─ Orda bir Beşiktaş var bilir misin?
─ Bilir komutan! Ben orda acemi birlikteydim.
─ Orda benim bir sevgilim var. Sen O’nu kaçırıp bana getirir misin?
─ Elbet komutan!

Sabah olur Cahit Sıtkı bakar ki Abbas yeni asker kıyafetleri giymiş, traş olmuş, hazırlanmış. Cahit Sıtkı 

sorar;

─ Hayırdır Abbas neden böyle hazırlık yaptın?
─ Ben İstanbul’a gidecek komutan!..
─ Ne yapacaksın sen İstanbul’da?
─ Sen söyledi bana. Ben gidecek, sana sevgiliyi getirecek!..

Gözlerindeki hüznü ve gözyaşlarını gizlemek istercesine arkasını dönüp kapıyı çarpar ve çıkıp gider 

Cahit Sıtkı.

Fakat bu mert askerin, yüreği sevgi dolu Anadolu çocuğunun samimiyeti ve sıcaklığından duygulanır.
Akşam olur. Ağaç altında rakı sofrası kurdurur ve Abbası karşısına oturtur. Birlikte yer içerler ve Cahit 

Sıtkı o meşhur şiirini kaleme döker:

“Haydi Abbas, vakit tamam.
Akşam diyordun, işte oldu akşam.
Kur bakalım çilingir soframızı.
Dinsin artık bu kalp ağrısı.
Şu ağacın gölgesinde olsun,
Tam kenarında havuzun.
Aya haber sal, çıksın bu gece.
Görünsün şöyle gönlümce.
Bas kırbacı sihirli seccadeye,
Göster hükmettiğini mesafeye
Ve zamana.
Katıp tozu dumana,
Var git,
Böyle ferman etti Cahit;
Al getir ilk sevgiliyi Beşiktaş’tan.
Yaşamak istiyorum gençliğimi yeni baştan…