“Parlamenter Demokrasi, Artık Yok!”

Bu sözü, Cumhurbaşkanı üç gün önce Antalya’da söylüyordu.  Dinleyen halkımızsa, onu coşkuyla alkışlıyordu. Ben de, bu Türk halkını alkışlıyorum.

      Değerli okuyucularım;  Yıllar evvel kadim bir dostum vardı. Şimdi, birbirimize uzak bir mesafede yaşıyoruz. Halkın, yaptığı yanlışlara canı çokça sıkılır ve öfkeyle; “Biz, sığır bir milletiz.” derdi.

      Sonra döner, “Ben de bu milletin içinde olduğuma göre, ben de sığırım.” diye eklerdi.

      Geçen yıllar içinde, Türk halkı olarak o kadar büyük yanlışlar yaptık ki, başımız beladan hiç kurtulmadı, kurtulmuyor. Ve, hemen belirtmeliyim ki, bize bahşedilen demokratik hayattaki oy kullanma hakkımızı, doğru ve düzgün biçimde kullanmadık,  kullanmıyoruz.

     Çoğunluğumuz, kimi küçük çıkarlara tenezzül ederek, oyumuzu adeta satıyoruz. Yanlış yaptığımızı anlayınca da, kendimize kızmak yerine oy verdiklerimize kızıyor ve küfür edebiliyoruz. Oysa, kusurun tamamına yakınının kendimize ait olduğunu düşünmüyor, ya da düşünemiyoruz.

    Öteden beri ülkeyi yönetenler, halkın bu kişilik ve çıkar zafiyetini bildiği için, çeşitli yollarla oyları almasını biliyor ve oy verenleri böylece pişman ediyor. Ediyor, ama pişmanlığın kime faydası olmuş ki?

                                     PARLAMENTER DEMOKRASİ

     Yeni Türkiye Devleti’ni ve Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran Atatürk, 1920 senesinde ve Kurtuluş Savaşı’nın tam ortasında Meclisi açtığında, kararları kendi başına değil, oluşan bu Meclis yoluyla almıştı. Daha sonra o Meclis, secimle teşekkül etti. Atatürk de, seçimle Cumhurbaşkanı oldu.

     Yeni Türk devleti ve Cumhuriyeti kuvvetlendikçe, ülkede demokrasi biraz daha hız kazandı. Ve, 1946 başlangıcından sonra, 1950 yılında kamil anlamda “Demokratik Parlamenter Sistem” e geçildi.

      1950’den, içinde bulunduğumuz  2017 yılına kadar geçen 67 yıl içinde, sistem güçlendikçe güçlendi ve bugünkü iktidar da, o sistem sayesinde ülkenin yönetiminde hak ve yetki sahibi oldu.

      Ne var ki, bu durum birilerini rahatsız etmiş olmalı ki, halkın iradesine ve dolayısıyla demokrasiye karşı kimi kıpırdanmalar görüldü. Yapılan seçimlerde ve halk oylamalarında ortaya çıkan katakulliler, parlamenter demokrasinin tekerine taş koymaya başladı.

      Anlaşıldı ki, halkın oy çoğunluğunu alanlar bile demokrasiyi içlerine sindiremediler ve tercihsiz ve de seçimsiz olarak bütün güç ve iradeyi kendilerinde toplamak istediler.

      Üç gün önce, Cumhurbaşkanı Antalya’da yaptığı bir konuşmada, “Artık, Parlamenter Demokrasi Yok!” deyince, dinleyen halktan büyük alkış aldı.

     Haber, yayılınca yukarıda kendisinden söz ettiğim kadim dostum aradı ve dedi ki, “Ben, artık tam bir sığırım, seni bilmem!”

     Cevabı, hemen yapıştırdım. “Eee, ben de bu milletin ferdi değil miyim? Elbette beni de yayına alabilirsin” dedim. Gülüştük.