Moved Permanently

Dünyadaki güzellikler üzerine ya da sevgi üzerine söyleşi düzenlense, çember ne kadar daraltılırsa daraltılsın torunlar o çemberin içinde kendilerine yer bulur. Bunun nedeni nedir diye derinlemesine düşünmedim pek. Çok çeşitli nedenler bulmak olası. Bireyin çocuklarında sürdürdüğü ömrünü torunlarında uzatması olarak düşünülebileceği gibi; yokoluşunun olanaksızlığını görerek, ölüme kafa tutması ve yaşama daha sıkı sarılmasını olarak da düşünülebilinir. Kısaca, daha ileri taşımadan, tatlı bencillik diyebiliriz.

Sizler ve sizin gibi olanlar, anne rahminin özgünlüğünden çıkıp bu dünyaya gözlerinizi açtığınızca, ilk anda, hangi cehenneme geldiğinizi algılama olanağınız yok. Ama çok net söylüyorum ki geldiğiniz yer cehennem. İnsanların birbirinin hakkını yediği, birbirini çıkarı için hapse attırtığı, öldürttüğü; yine doymazlığıyla doğaya darbe üstüne darbe vurduğu yerin adına cehennemden başka ne diyebiliriz ki? Başkaları başka adlar verse de kargaşa, sevgisizlik yani insana yakışmayan her şey ortada. Bu şartlarda yaşamak zorunda mıyız? Evet zorundayız. İşte zurnanın zırt dediği yerde burası, yaşamak zorunluluğu. Bu mecburiyet, iki şekilde belirlenir ya teslim olarak yaşanacak ya da direnerek. Beni sorarsanız hep direnerek yaşamaktan yana oldum.

Bunları size aktarırken, televizyon ekranının o sevecen görünümlü dedelerinden biri olduğumu söyleyemem, yalan olur. İlginç kimlikleri vardır insanın, kimisi sevgisini reklam ederek duyurur, kimi de içinden yaşayarak ve sevdiği insanla paylaşarak. Burada yaşadığımız koşulları, yani cehennemi sakın gözardı etmeyin. Çünkü oradaki yaşama koşullarınız sizin kimliğinizi de belirliyor. Yani tüm olanakları elinde olanın göstermelik sevgisiyle, olanaksızlıklar içindekilerin gerçek sevgisi birbiriyle kıyaslanamaz. Bunu okuduğunuz zaman şöyle de düşünebilirsiniz: “dedemiz de amma sallamış ha. Herkesin dedesi de o koşullarda yaşamıyor mu? Bize veremediklerine bahaneler üretiyor.” Gibi. bu tür de düşünebiliriz. Yeter ki düşünmeyi elden bırakmayalım, beynimizi paslandırmayalım. Sonuca er geç ulaşılır.

Arabaların arkasında yazar ve sıkçana görür ve okursunuz “babam sağolsun” diye. İşte bu tür yazılar ve bu ve buna benzer anlatılar, çevrenizdeki yaşanmışlıklar, sizi gerçeklerden uzaklaştırarak, çaresizliğin labirentine taşır ve boğar. Bu söylediklerimi dede torun ilişkisi olarak da düşünmeyin. Ana baba evlat ya da kardeşler arasındaki ilişkiler olarak da değerlendirebilirsiniz. Çünkü herkes sistemin birer makinesine dönüşmüş ve yaptığı/yaptırılan işten başkasını görmüyor, komşusunu tanımıyor ve gittikçe selamlaşmayı unutuyor.

Kabaca böyle olan yaşamımızda benim sizlere bırakacağım tek şey düşünen, sorgulayan ve yanıtlar üreten birer yararlı insan olmanız adına hatırı sayılır büyüklükte bir kütüphane ve hatırı sayılır kitaplar, yazılar. Tamamı gerçekten emek ürünü olan bunlar bana göre bir servet. Bakış açısına göre kağıt yığını olup hurdacıların önüne de atılabilinir. Umuyorum, annenizden, babanızdan farklı düşünerek, yaşamın anlamını çözmeye çalışırsınız ve bıraktıklarıma sahip çıkarsınız. Tüm bunları sizlere aktarırken, dedeniz olarak bir ak kaşık havasına büründüğümü de sanmayın. Tüm insanlar gibi yanlışlarım var, hatalarım var ama insanlık adına en az kirlenmenin kavgasını verdiğimi de bilmelisiniz.

Belki sözü şöyle bağlamakta yarar var: ömrüm boyunca dünyadan ne aldımsa fazlasını bırakmak için çabaladım durdum. Başardığımı da sanıyorum tüm çıkmazlarıma karşın. Gözlerinizden öperken yarının aydınlığı için çalışanlardan olun diyorum. Sevgiyle