Moved Permanently

Doğada, doğanın düşmanları gizlenemez. Bu saptamama binlerce kez tanıklık ettim. Bugün de, Ayvacık Köyü’ne ve ötesine Cihad Girgin öğretmenimle yaptığım yolculukta yeniden bu konuda saptamalarda bulundum. Ağaç kesim yollarından ormanı dolaşırken, taş ocaklarının bir utangaçlıkla saklanmaya çalıştığını görmek, hem üzdü, utandırdı beni, hem de nerede, nasıl olursa olsun bir yanlışlık, ergeç kendini ele veriyor diye düşündürttü.

Küçük göletleri ve tepelerden başka güzellikleri seyrederken, aslında ne kadar zengin olduğumuzu ama bizi yönetenlerin yetersizliği sayesinde, toplumsal zenginliği gerçekleştiremediğimizi ama bireysel zenginleşmeyi çok iyi başardığımızı düşündüm gördüklerimin yardımıyla. Aslında böyle zamanlarda iç dünyamla doğayı çok sık konuştururum. İçinde var olan bitkilerin ve hayvanların birbirlerinden olan gereksinimlerini, tatlı kavgalarla (kendini koruma iç güdüsü) yerine getirmeleri, kimi zaman iyi ki insanların aklı bu canlılarda yok, olsaydı eğer doğa kan gölüne dönerdi diye düşündürütüyor kimilerimizi. Kimileri haklı mı acaba? Doğayla konuşmamızı sürdürüyorum.

Renklerin birbiriyle, bir aşk yarışması yaparcasına, gölgede, güneşte, yağmurda farklı farklı giysilere bürünmeleri, ister istemez insanın aklına, fotoğraf tekniğiyle değil de, resim olarak, müzik olarak ya da edebiyat çeşitleri olarak, doğanın model olduğu sanatsal bir kimlik yaratmak olasıysa o yapıt şahaserdir diyebiliriz. Yani sevgili okur, en başından doğayı bir şahaser olarak kabul etmişiz demektir.

İstiflenen odunların arasında, çevresinde barınmaya çalışan köpek, kedi ve kimi kuşlar, aynı doğada birlikte, aynı ailenin fertleri olsalar da, zaman/mekan/yaşam ayrımının, onları nasıl da farklı kıldığını apaçık görebiliyoruz. Özgür ve bağımlı. İster köpek kurt öyküsü anlat buradan yola çıkarak, istersen yeni yeni öyküler yarat.

Ormanın bizi bağrına basan dost sıcaklığıyla, el ele verip derinlere sürdürüyoruz yolculuğumuzu. Her yeni adım yeni bir bakirlik, yeni bir yaşama çağrı gibi karşılıyor bizi. Biz de bu karşılamaları sevgiyle yanıtlıyoruz. Sonra güzelliğin ve insan eliyle yaratılan çirkinliğin içinden çıkıyoruz, yol boyu yeni yeni düşüncelerin içine bata çıka. Zaman hem duruyor hem de akıyor alabildiğine artan bir hızla. Artan hızı insanlığın ölümüne giderken, durgunluğu utanmamız gerektiğini yüzümüze vuruyor sürekli. Bizler öylesine yetenekliyiz ki, çiçeklerle böceklerin, kelebeklerin ilişkisini bile allak bullak ediyoruz. Ve sanıyoruz ki, tüm bunlar bizim için var ve biz tüketeceğiz hiçbir sorumluluk duymadan. Kapatıyorum doğanın kapısını insan dışarıda kalıyor.

Buralardana rastgele geçmemeli, bir güzelliğe öylesine bakmamalı, insanla doğayı barıştıracak işler yapmalı. Her yaşanılan yeri, güzellik adına, insana yarar ama bu yararın karşılıklı paylaşılması adına canlandırmalıyız. Belli de olmaz bu düşündüğümüz eylemime Ayvacık’tan da başlayabiliriz, küçük gölcükleri, insanları çağıran, bağrına basan cennetlere çevirebiliriz.

Haydi kolay gelsin…