Moved Permanently

Sabaha karşı kapı çalınca, şaşırdım ama hiç aklıma gelmedin. Çünkü yaşamımın sabaha karşıları çoktur ve soluğu hep bir hücrede almışımdır. Çileyi çektirirler ve sonra ‘suçun yokmuş’ diyerek bırakırlar. Ya acılar…? Bu sorunun hiçbir zaman gerçek yanıtı olmamıştır. Sabaha karşı demiştim değil mi? Saat 02-03 gibi… Aşağı evin anahtarını çocuklara bırakmışlar ve evin anahtarlarını istiyor çocuklarından biri. İyileşip geldiğinde orada daha iyi bakılacağını düşündüklerinden, elden geçirdiler, boyadılar, temizlediler. Gerekli olabilir gibisinden anahtarları bize bırakmışlar demek ki. Anahtarı bulup verirken, ‘annemi kaybettik’ diyor anahtarı isteyen arkadaş. Zaman sabaha karşı ve kapı çalınırken hiç aklıma gelmedin Esma teyze. Oysa günlerdir hastanedeydin ve ilk senin ölümün gelmeliydi aklıma kapı çalınışıyla. Oysa gelemezdi, sen ölümden öylesine uzaktın ki ve tüm ağaçlar çiçeğe durmuşken.

İstanbul cehenneminden buraya taşınınca tanıdım seni. Çocuklarımın hem anneanneleri oldun hem de babaanneleri, sevdiler seni, sevdik yürekten. Bahçedeki tüm çiçeklerde, ağaçlarda, sebzelerde şimdi ellerinin izi ve anılar anlatan sesin. Zaman akıp giderken sen de unutulacaksın, biliyorum. Çünkü genelde unutmaktan yanayızdır, bencilizdir epeyce. Kimileyin söyleşine denk gelirdim ve dinlerdim anlattıklarını. Dinlemem unutmamak içindir insan emeğini, yarını biraz daha çoğaltmak adınadır. Çocukluğuindan, genç kızlığından, Ankaralardan , kendi memeleketine gelin olmalarından… Anlatırken yeniden yaşardın o günleri, gözlerin dalar giderdi kendi tarihinin sayfaları arasına.

Birden bitiyor herşey Esma teyze, birden bitiyor. ‘Teyze Saray’a gidiyorum bir şey istiyor musun?’ ya da ‘dışarıdan bir ihtiyacın var mı?’ gibi soruları hemen hemen hergün sorardım ve duruma göre yanıt verirdin. İlginç bir yanın vardı, ne almışsak kuruşu kuruşuna karşılığını öderdin. Oysa sen bizim annemizdin…anneannemizdin…babaannemizdin..Sana karşılıksız bir şey alamaz mıydık? Oysa dünya bu konuda ne kadar kirli biliyor musun Esma teyze. İnsanlar çıkarları için birbirinin gözünü oyuyor.

Seni bu gün yolculadık kara toprağa. Salt bedeni gitmiyor insanın, en acı yanı, giden, o insanın yaşamının tarihi, coğrafyası, acıları, sevinçleri. Ölmek bir zorunluluk Esma teyze. Kimse bundan kaçamıyor ama giden salt bir insan gövdesi değil, yaşanmışlığın her şeyi gidiyor toprak altına. Kimselerin bilmediği, öğrenemediği, öğrenmek adına çaba harcamadığı, neler neler gidiyor o karanlığa. Yetmiş altı yıllık, iyi kötü yaşanrmışlık bugün son buldu Esma teyze. İmam gibi sormuyorum ama yaşamak adına, insan olmak adına hakkımız varsa (olacağını sanmıyorum) helal hoşun olsun, sen asıl hakkını helal et bizlere. Kul hakkıyla yaşanmıyor Esma teyze. Gerçekten biraz düşününce yaşanmadığını daha iyi anlıyorsun. Ah be teyzem ah! Gidecek zaman mıydı, hele de ağaçlar çiçeğe durmuşken.