Moved Permanently

Yaşamımızı tüm soruları yanıtlayarak çözebilseydik, nasıl bir dünya ile karşılaşacağımızı hep merak edip durmuşumdur. Ama şu anda bunun gerçekleşme olasılığı hiç yok. Çünkü böyle sorular sormaya kimse niyetli değil. Birilerinin çizdiği yolda gitmeyi, elini taşın altına sokmamayı yeğliyor insanlar. Çünkü ne kadar çok soru, o kadar çok sıkıntı demek.

“Bir ağaç gibi tek ve hür/ Bir orman gibi kardeşcesine” diyen şairin felsefesini anlamak için kafa yormak gerekiyor. Bir ağaç gibi tek ve hür olacaksın ve bu kimliğini bir ormanın içinde kardeşcesine gerçekleştireceksin. Nasıl bir yol haritasıdır bu? Birey olacaksın ve bu birey oluştan sonra diğer bireylerle birlikte, kavgasız, gürültüsüz bir üst birey örgütlenmesini oluşturacaksın. Sözünü ettiğim gibi zahmetli bir iş, emek istiyor. Eskiden ‘en yüce değer’olan emek, çaptan düştüğü için, bedava da olsa emeğini vermek isteyenler gittikçe azalıyor. Zaten bu azalmaya bile gerek yok. Her koyun kendi bacağından asılırken ya da gemisini kurtaranlar kaptan rütbesiyle ödüllendirlirken ve hatta hatta kendi bacağından bile asılmaya razı olmayıp başkasının bacağını kendi bacağı gibi yutturmaya çalışanlar varken, ne emeği, ne bir arada yaşaması? Gerçekten de hiç düşünmeden, sorgulamadan yaşayıp gittiğimiz bu yaşam nasıl bir şey?

Kimi bir yerlerde oturup insanları izlemeye çalışıyorum. Bir koşuşturma genel görünüm. Biraz yakınlaşıp konuşmaya başladığımızda bu koşuşturmanın bir şeyler öğrenmek adına hareketlilik değil, günü kurtarmak ya da küçücük bir çıkarı sonuçlandırmak adına bir devinim olduğunu görüyorsunuz. Merak edip de kafanıza takılan bir soruyu sorma şansınız yok. Çünkü o soruların kendileri için bir şeyler ifade ettiğini düşünmüyorlar. Kimi tüm bu düşünceler öyle bir noktaya taşınıyor ki, herkes en iyi bilenin, en doğru olanın kendisi olduğuna inanmaya başlıyor ve bu inanış öyle bir noktaya yükseliyor ki, narsizim yanında halt yemiş.

Buralara nereden geldim? Gerçekten dünyamız ve insanlık elimizden kayıp gidiyor. İnsanlar, salt kendilerini düşünür hale getirildiklerinin ayrımında değil. Kimse birbirini sevmiyor. Çıkar ilişkileri o derece değişikliklere uğradı ki, aynı siyasi parti de bile olsalar, dünyayı, ülkelerini daha iyi daha güzele (herkesin kendi düşüncesi) taşımak istemelerine rağmen, büyük çıkarın içinde görmüyorlar kendi çıkarlarını. Sevgisizliğin kini her eylemlerini tersine çevirebiliyor. Buradan da hareket edilince herkes birey olarak kahraman olduğunu sanıyor ama kahramanlığını topluma karşı değil de, yine kendisi gibi kendini kahraman sananlara karşı kullanıyor. Bireysel çelişkilerin hakemi de doğal olarak sistem olduğu için sonuç olarak herkes mağlup oluyor. Uzun yıllardır hem ülkemizde hem de dünyada bu mağlubiyetlere karşı bir alışkanlığımız oluştu. Çünkü yitiklerinin ardını, nedenini araştırmamak, bu konuda soru sormamak alışkanlığımız öyle bir noktaya taşındı ki, hiçbir şeyin nedenini düşünemez olduk ve unuttuk.

Toplumsal muhalefetin insanı olmak, aslında insanlaşmanın olmazsa olmazlarındandır. Şöyle geçirdiğimiz son 30-40 yıla bakıyorum da, nasıl bir kabuğa çekilme, bir korkma yaşamışız ki, kimseler bu yaşanmışlığından şikayetçi olamayacak kadar içine kapanmışız. Oysa bu dünyanın kendilerinin cennet ya da cehennemi olduğunu anlamaları için milyonlarca belge ortada. Yaşanmışlık anlaşılabilinir ve değerlendirilmesi yapılabilirse somutlaşır. Yoksa bitkisel yaşamadan başka ne özellik taşır bu sürekli bitirdiğimiz ömür?

Yaşamayı anlayın ve sevin ki, “bir ağaç gibi tek ve hür/ bir orman gibi kardeşcesine” yaşamanın bilinçli bir üyesi olarak anılasınız.