Moved Permanently

      Değerli okuyucularım; filmin tekrar başına döndük.  Şehit cenazeleri, yine ve her gün gelmeye başladı. Doğu ve Güneydoğu bölgemizde terör yeniden kol geziyor. Yollar kesiliyor, araçlar yakılıyor. Büyük maddi zararların yanında, canlar gidiyor canlar! Kanlar akıyor, kanlar!

     Şehit cenazelerinin kimliklerine bakıyorum. Bu ülkeyi yönetenlerinin çocuklarına henüz rastlamadım. Ben, onların değil, hiç kimsenin çocuklarının ölmesini istemiyorum. Çünkü, ateş düştüğü yerleri yakıyor.

    O gençlerin analarının, babalarının, yakınlarının, eş ve çocuklarının feryatlarını duydukça, içim parçalanıyor. Yanan ateşi, kendi ocağıma düşmüş gibi hissediyorum.

    Bu kan, bugüne kadar çoktan durmalıydı, ama durmadı ve durmayacak gibi.

    Çünkü, AKP bu davanın değil, iktidarını korumanın derdinde. Göstermelik, süslü ve hamasi laflardan öte, hiçbir yaraya artık merhem olamıyor.

                                   ORDU’NUN GÜCÜ YERİNDE!

    Oysa, Silahlı Kuvvetler kendisine verilecek her türlü görevi ve emri başarıyla yerine getirebilecek güçte ve imkanda.

    Son birkaç gündür yaptığı hareketler, göğsümüzü kabarttı. Kendisine tam yetki ve izin verilse, bu meseleyi kısa sürede, hem de kökünden çözecek güçte.

      Ancak, anladığımıza göre o yetki tam olarak verilmiyor. İktidarın boyun eğdiği dış güçler, buna izin vermiyor.

      Vermiyor, ama kan akmaya devam ediyor.

                           HALKIMIZDA DA, DUYARSIZLIK VAR!

   Her gün nice canlar yitirilirken, halkımızda hiçbir tepki yok. Yandaş basın yayın organları, “hiçbir şey olmamış” gibi davranıyorlar.

   İktidar ve kimi muhalefet, muhalif medyanın uyarılarına kulak asmıyor.

    Cumhurbaşkanı, özel uçağına atlayıp aile efradı ve yandaşlarıyla dünyayı dolaşırken, ateş hep düştüğü yeri yakıyor.

    Başbakanınsa, hiçbir sözü artık inandırıcı gelmiyor. O da, bunu gayet iyi biliyor. Ve nice canlar, yitip gitmeye devam ediyor.

     Gencecik yavrularını kaybeden kimi vatandaşlarımızın, “Öteki oğlumu da vermeye hazırım.” demesi ise, bu vurdum-duymazları cesaretlendiriyor.

     Böyle diyen o vatandaşın, oturup da ağlamaya hakkı yok.

                 II. ABDÜLHAMİT, AĞZININ PAYINI ALMIŞTI.

    Kırım Savaşı’nı kaybeden Osmanlı, kısa süre sonra yaptığı ve tarihte 93 Harbi denilen Osmanlı-Rus Savaşı’nı da kaybetmişti.

   Padişah, yenilgiye doymayınca, yeni bir savaş için asker toplanmasını emretmişti.

    Bunu duyan ve her iki savaşta da çocuklarını kaybeden bir vatandaş dayanamayıp patladı ve; “Padişaha haber gönderin, benim şeyime güvenip de, önüne gelene savaş açmasın” deyiverdi.

     Ben de, çocuklarını yitiren vatandaşlara buradan sesleniyorum. Siz de, iktidara haber gönderin ve “Bizim şeyimize güvenip, terör odaklarıyla masalara oturmayın. Onlara yüz vermeyin. Terörle savaşmaya, biraz da kendi çocuklarınızı gönderin.” diyerek, sesinizi yükseltin artık!