Moved Permanently

Bu bir dini hikaye. Bu hikayeyi siz değerli okuyucularımla iki bölüm halinde paylaşmak istiyorum.
Kaynak: İnternet Alıntı.
Peygamber'imizin gelişinden çok eski yıllardaydı. Filistin köylerinden birinde bir İsrailoğlu yaşardı. Adamın geçim yolu ve mesleği çobanlıktı. Kendisininkilerle birlikte köyün bütün koyunlarını toplar, sabahleyin erkenden dağlara çıkarır, hava kararıncaya kadar otlatırdı.

Çoban saf düşünceli ve basit görünüşlü bir insandı. Kitap yüzü görmemiş, âlim sözü duymamış, görgü ve tecrübesini değiştirecek bir geziye çıkmamış ve çıkmak imkânını da bulamamıştı. Bütün günleri hep aynı yerlerde ve birbirine benzer şekillerde geçiriyordu. Ömründe bir defa bile köyünün sınırlarını aşıp komşu köylerden birine varmamıştı. Dünyayı her gün sabahtan akşama kadar karış karış dolaştığı dağlardan, yemeğini hazırlayan karısından ibaret sanıyordu.

Daha çocukken ana-babası çobana, evin ayrı bir odasında saygı ile beslenen bir ineği göstermişler; "Bu inek bizim ilâhımızdır, bizi yaratan, yaşatan ve günün birinde canımızı alıp kara toprağın bağrına salacak odur. Atalarımız bize ona tapmasını öğrettiler, sen de ona saygı duyacak ve bizim gibi ona tapacaksın" diye ona öğüt vermişlerdi.

 O günden beri saf yürekli o çoban da öbür hayvanların ahırından ayrılarak evin hususî bir odasına yerleştirilen ineğe Tanrı diye tapıyor, ona ana-babasının gösterdiği saygıyı duyuyor, hizmetinde kusur etmiyordu. Bir an bile içinden "hiç inekten Tanrı olur mu? İnek öbür hayvanlar gibi bir hayvandır. Dağlarda güttüğüm koyunlara göre onun ne üstünlüğü var da benim gibi bir insanın yaratıcısı, yaşatıcısı ve öldürücüsü ulu bir efendi olabilsin" diye hiç aklından geçmedi.

Kendisi ana-babasından, ana-babası da nine ve dedesinden, onlar da daha eskilerden öyle görmüşler, öyle duymuşlardır. Bu kadar göbekler boyunca eskilerin yanlış yolda yürümüş olduklarını düşünmek ona mı kalmıştı? Ona düşen vazife atalarının yolundan gitmek, onlara iyi bir varis olmaktı. İşte çoban böyle düşünüyor ve ineğe tapıyordu.

 Fakat bir ilkbahar günü aklına yeni bir fikir geldi. Dağları ve ovaları gönül açıcı bir yeşillik bürümüştü. Ağaçlar, çiçekler, çimenler, kuşlar kışın dondurucu uykusundan uyanmış renk ve solukları ile dünyayı daha bir güzel bir daha bir tatlı süslemişlerdi. İnsanlar, hayvanlar, hatta yuvasında saklı yaşayan karıncalara kadar bütün canlılar kış boyunca kapandıkları yerlerden taşarak açık havaya yayılmışlardı. Güneş de sanki ışık ve sıcaklık saçmıyor; hayat ve canlılık püskürerek uyumuş damarlara hareket arzusu aşılıyordu. Çoban "yazık değil mi mukaddes ineğimize O'nun da canı var. Hep odasında yalnız ve kapalı durmak onu sıkmaz, bıktırmaz mı?

Bugün koyunları dağa götürürken mukaddes İlâhımızı da birlikte götüreceğim. O da dağ, bayır, otlak, çeşme, çimen görsün. Dünya görsün, temiz hava girsin ciğerlerine, gözü gönlü açılsın" diye düşündü.

 O sabah düşündüğü gibi yaptı. Koyunlarını köyün koyunlarını katıp dağa çıkmaya hazır bir hale getirince mukaddes ineği de saygı ile ve dualar mırıldanarak odasından dışarıya saldı; sürünün başına geçirdi ve her günkü gibi yeşil otlaklı dağlara vardı. Koyunları yayılmaya saldıktan sonra

Allah olarak kabul edilen ineği de sulu otlak bir yere götürüp otlasın diye bıraktı; ama gözünü ondan ayırmıyor; bütün dikkati ile her hareketini yakından gözlüyordu. "Ya bir de Allah'ın başına bir kaza gelecek olursa ben ne yaparım, hangi yolu tutarım, başıma ve aileme yağacak lânetlere nasıl dayanırım?" diye düşünüyor ve ödü kopuyordu.

 Öğleye doğru havada tek tek kara bulutlar belirmeye başladı. Beliren bulutlar ağır ağır kümeleşti; hava karardıkça karardı ve tatlı bir güneşle başlayan hava şiddetli bir yağmur kokmaya başladı. Çığlıklı ötüşlerle gökyüzünde daireler çizerek uçuşan kargalar da sellercesine yağacak bir öğle sonu yağmurunu haber veriyorlardı.

  Çok geçmeden ortalık gece karanlığına büründü ve arka arkaya kulakları sağır eden müthiş bir sesle gök gürlemeye başlamıştı. Tam bu sırada çoban, bütün düşünce ve inançlarını alt üst eden bir hâdiseye şahit oldu. O güne kadar baba ocağının eskilerinden gelme bir geleneğe sıkı sıkıya bağlı kalarak Allah olduğuna dünyadaki her şeyden daha üstün bir güç taşıdığına inandığı mukaddes inek de gök gürlerken çimenliğe yayılmış diğer koyunlar gibi ürpermeye ve titremeye başladı.