Moved Permanently

      Adalet ve Kalkınma Partisi, 2002 Kasım ayının başında tek başına iktidara geldi.  Önceki iktidarın yaptığı yanlışlar, zorunlu olarak onu iktidara getirdi. İtiraf edeyim ki,  o seçimde oyumu, ben de AKP’ye verdim. Hem de, ailece verdik. Kazanmasını da, çok istedik ve kazandılar.

      Geçen 14 sene içinde başımıza nelerin geleceğini, nereden bilebilirdik? Tayyip Bey’i, yakından tanıyordum. Bendeniz, İstanbul Milli Eğitim Müdürü iken, kendisi de İstanbul Belediye Başkanı seçilmişti. İstanbul’u, beraber yönetmiştik.

     Bir Müdür Yardımcım, Fatih İmam Hatip Lisesi’nden onun Arapça ve Hadis hocalığını yapmıştı. Kendisine sordum. “İyidir.” dedi.

     Onun “İyidir.” dediği talebesinin, 14 yılda neler yaptığını cümle alem biliyor. Yazılarına biraz da mizah ve incelik katan gazeteci Bekir Coşkun, “Eskiden ne halde olduğumuzu” kısaca yazmış. Hem okudum, hem güldüm. Tıpkı, “Güleriz, ağlanacak halimize” dedikleri gibi… Yazı, şöyleydi;

                         “Eskiden…”

      Yazar, yazısının başına bu başlığı atmış ve diyor ki, Aynen; Eskiden, şu mahalleler hepimizindi.

      Eskiden, parklarımız çalınmamış, koruluklarımız kesilmemiş, şu çirkin aynalı kuleler, cam gökdelenler dikilmemişti.Eskiden, bu şehirler bizimdi.

   Eskiden, minarelerden sala sesi geldiğinde korkmazdık. Eskiden camiler, sadece  ibadet içindi.

     Eskiden de kavgalarımız vardı, ama Vatan, Bayrak, Cumhuriyet, Atatürk sevgisi olunca, hemen tatlıya bağlanırdı.

 Eskiden inanlar ikiye, şehitler üçe, millet dörde bölünmemişti.

      Eskiden, bir tek şehit bile gazetelere manşet olurdu. Eskiden, acılar hepimizindi.

      Eskiden, “Paşa” dendiğinde “Atatürk’ün askeri” olduğunu anlardık. ”Yargıç” gördüğümüzde de, “Nasılsa, onlar ve adalet var” derdik.

       Eskiden Polis, milletin polisiydi. Eskiden her Vali, her Kaymakam ve her memur bizimdi.

       Eskiden, dolar denince aklımıza ayakkabı kutuları, çikolata paketleri, elbise torbaları gelmezdi.

      Eskiden, hırsız yine hırsızdı, hiçbir zaman hırsıza, “Çalıyor, ama çalışıyor” demezdik.

     Eskiden, devlet adamları durmadan yalan söylemezdi. Eskiden, eğitimli, donanımlı, bilgili insanlara saygı duyulur, gazetelerde yazdıkları, televizyonlarda konuştukları zaman millet kulak kesilirdi. Soytarılara söz düşmezdi.

     Eskiden, sokakta, durakta, kaldırımda gülmeyi unutmamıştık. Eskiden, sofralarda, kimin başına ne geldi, insanlar hangi felaketi yaşadı, nerede canı yandı kadınların çocukların diye, lokmalar boğazımızda düğümlenmezdi.

    Eskiden, her birimizin geleceğe ilişkin umutları vardı. İnsanlar, “Bu ülkeden kaçıp gitmek istiyorum.” demezlerdi.

    Eskiden, işte böyleydi. Böyle giderse, biri ortaya çıkıp şöyle yazabilir. “Onlar ki, softaların peşine takılıp, aydınlık yolları eskide bırakmışlardı. Bu topraklarda modern, laik, çağdaş bir Türkiye Cumhuriyeti vardı.  Vardı, ama eskiden vardı…