Moved Permanently

   Değerli okuyucularım; Çok açıktır ki Allah’ın din koyması, bireyin ve toplumun, hak ve adalet dağılımı içinde, bu geçici dünyada huzur ve mutlulukla yaşaması içindir.

   Hiç kuşkusuz ki,  bütün insanların  huzur içinde yaşamasını isteyen Yüce Yaradan’a da, saygısı ve bağlılığı içindir.

   Bilindiği gibi, put vs. eşya gibi cansız varlıklarla, kimi tabiat olaylarına tapan insanların, tek Tanrıya inanmalarından ve bağlılıklarından sonra, Peygamber tanımlaması ile gönderilen elçiler ve Allah’ın yazılı emirleri en son olarak Arap alemine ulaştırılmış ve en son din olan İslam Dini de, böylece doğmuştur.

    Tek Tanrılı bütün dinlerin hedefi aynı olmakla birlikte, bizim dinimizin başka bir üstünlüğü, yerine göre kolaylığı ve insanlara dünyevi huzur veren ve inananları sonsuz mutluluğa götürebilen bir yanı vardır.

    Bu dinin mensubu olmakla, Allah’a şükreder ve onun kulu olmaktan, gönderdiği son Peygamberin de ümmeti olmaktan büyük bir övünç ve gurur duyarız.

    Yüce Yaradan, koyduğu dinlerde toplumu yönetecek olanlara büyük yetki ve sorumluluklar verirken, onlara itaat etmeyi de bir mecburiyet olarak ortaya koymuştur.

    Yani kısaca, “Ulu’l Emr’e itaat edin.” (Nisa/59) diyerek, “Allah’a, Peygambere ve toplumu/devleti yöneten emir sahiplerini sayın, onların koyduğu kurallara uyun ve onlara itaat edin.” demek istemiştir.

                                   BİZ İTAAT EDİYORUZ, AMA…

    Allah’ın buyruklarına harfiyen uyuyoruz, ama devleti yönetenler bu buyruklara acaba ne kadar uyuyorlar?

    Devleti yönetenler, Allah’ın koyduğu son dinin emirlerine ve yasaklarına ne kadar uyuyorlar acaba? Devleti yönetenler, Allah’ın özellikle istediği adalet ilkesine ne kadar riayet ediyorlar acaba? Devleti yönetenler, Allah’ın günah saydığı eylemlerden ne kadar sakınıyorlar acaba? Devleti yöneteler, Allah’ı ne kadar sayıyor ve onun birliğine ve ortağı olmadığına ne kadar inanıyorlar acaba? Devleti yönetenler, kendilerini ya da yakınlarını neden Allah’a eş koşuyorlar? Devleti yönetenler, Hz. Peygamberin son Peygamber olduğunu unutup, liderlerine neden Peygamber yakıştırması yapıyorlar acaba?

    Kısacası, devleti yönetenler İslam Dini’nin emir ve yasaklarını neden ayaklar altına alıyorlar acaba?

                                          YENİ BİR DİN GELSE …

    Son 14 yılda yozlaştırılan bu toplum ve onun yöneticileri için gelirdi. Gelirdi, ama onları da her halde “helak” ederdi.

    Yeni gelen din, hiç kuşkusuz ki Arap alemini de unutmaz, onların da doğru yola girmeleri için yeni kurallar koyar ya da var olan kurallara uymalarını isterdi.

     Arap alemi dendiğinde, akla ilk olarak topraklarında “Kabe”nin de bulunduğu Suudi Arabistan geliyor.

     “Suudi” denilen ve ülkenin bütün maddi varlığını elinde toplayan bir ailenin yönettiği bu ülkede, bu ailenin İslam Dini ve onun kurallarıyla hiçbir ilgisi yok.

      Nasıl mı? Ülkesinde İslam Dini’ni yozlaştıran ve dinde olmayan kuralları koyarak halkını inim inim inleten ve yasaklar getiren bu ailenin kimi fertleri, süslü bayanlarla Avrupa’da ve ülkemize gelerek ve çaldıkları halkın parasını harcayarak, içkili alemler yapıyorlar. Sonra da, iyi bir Müslüman olduklarını söylüyorlar. Tıpkı, kimi bizdekiler gibi… İnsanın içinden “İslam Dini, Bu mu?” demek geliyor.

    “Vehabi” denilen sapık bir tarikata saplanan ve Allah’ın hemen bütün buyruklarını hiçe sayan bu topluluk, halkını ezip sömürmekten öte ne dünyalık, ne de ahretlik hiçbir yararlı iş yapmıyor ve toplumuna huzur ve mutluluk vermiyor.

     Türk toplumu da, son 14 yılda, adeta bu Suudi Hanedanı gibi, “Tayyip Erdoğan Hanedanı”na teslim olmuş durumda.

     Bizim toplumumuz da, bu hanedan tarafından iliğine-kemiğine kadar sömürülüyor. Ülkede, hak-hukuk, adalet diye bir kavram ve uygulama bırakmamış durumdalar.

     Beni şaşırtan durumsa, ezilen ve sömürülen Türk halkının kaderine razı olup sesini çıkarmaması, bu yetmiyormuş gibi seçimden seçime hep bu iktidarı desteklemesidir.

    Hakkını araması için halkın seçtikleri ise, görevlerini yapmıyorlar. Ülke, her geçen gün batmaya doğru gidiyor. Yaşadığımız bu günler bile, aranacak günler haline gelecek.

                               KEŞKE, BU ÜLKEDEN GİTSEYDİM.

    Memuriyetim sırasında, İstanbul’da Vilayet merkezinde Protokol ve Dış İlişkiler Şube Müdürlüğü yaparken, çok sayıda yabancı ile tınıştım ve kısa süreli de olsa dostluklar kurdum.

    Çeşitli davetler aldım ve kendi ülkelerinde sürekli yaşamamı isteyenler bile oldu.

     Ne var ki, o yıllarda Türkiye’de kimi aksaklıklara rağmen huzur vardı. Ülke, bu günkü gibi talan altında değildi ve iyi yönetiliyordu.

     Eğer, bir gün bu günlerin geleceğini sezebilseydim, bu ülkeden mutlaka ayrılırdım. Uygun bir ülke bulup orada yaşar, çocuklarımı da orada okutup, iş sahibi yapardım.

     Görüştüğüm çevremde, benim gibi düşünenler çok. Ancak, bu saatten sonra, ülkenin düzelmesini ve bu kötü yöneticilerin gitmesini beklemekten başka çaremiz yok.

      Son sözüm şu ki, bunlar da bir gün elbet gidecekler. Hem de, sonunda hesap vererek ve ağır bedeller ödeyerek ve de cezalarını çekerek gidecekler.

      Halkımız, İslam Dini’nin bu olmadığını öğrenirken, bundan sonrasını biz değil, artık onlar düşünecekler!